Savage: Decyzja Scholesa zasługuje na ogromne uznanie

To podaniu tej informacji do wiadomości publicznej, pojawiły się opinie mówiące, że 44-latek poszedł na łatwiznę, wybierając klub ze swojego rodzinnego miasta.

- Moja krew się gotuje, gdy słyszę ludzi oskarżających Paula Scholesa o pozostanie w strefie komfortu po tym, jak objął posadę menadżera Oldham Ahtletic. Słyszałem w życiu wiele niedorzecznych opinii, lecz niektóre komentarze sprawiły, że podobnie jak wielu innych byłych piłkarzy, byłem w szoku - napisał Savage.

- Każdy w futbolu ma prawo do wyrażenia swojej opinii, lecz wyjaśnimy tę jedną kwestię. Tak, Scholes jest menadżerem klubu, któremu od zawsze kibicował, ale jednocześnie nigdy nie znalazł się dalej od swojej strefy komfortu. Jeśli chciałby pozostać poza linią ognia, to podróżowałby po świecie jako ambasador Manchesteru United, był asystentem trenera akademii lub grałby w golfa.

- Mógł również pozostać ekspertem telewizyjnym w BT Sport, gdzie jego szczerość była powiewem świeżości. Przy okazji, to dużo cięższa praca, niż się ludziom wydaje. Scholes nie wybrał jednak łatwej drogi.

- Jako nastolatek cierpiał z powodu astmy i musiał z całych sił walczyć o miejsce w pierwszym zespole United. Początkowo nie był w wyjściowej jedenastce słynnego rocznika 1992, a został jednym z najbardziej utytułowanych angielskich piłkarzy w historii.

- Grając w jednym z największych klubów na świecie, zdobywając trofea w każdym sezonie, był przyzwyczajony do najlepszych rzeczy. United mieli najlepsze obiekty, mieszkali w najlepszych hotelach, luksusowo podróżowali oraz jedli najlepsze jedzenie.

- Strefa komfortu? W Oldham Scholes wszedł do zupełnie nowego świata. W League Two często nie ma ciepłej wody w szatni, automaty do kawy są sprzedawane, by uzbierać na koszty utrzymania, piłkarze płacą 80 funtów miesięcznie za posiłki, a boiska treningowe przypominają pastwiska, ponieważ trawa jest zbyt długa.

- Strefa komfortu? Scholes nie będzie mieszkał w pięciogwiazdkowych hotelach z Oldham. Cięcia budżetowe będą normą. Tak samo, jak podróże w dniu meczów wyjazdowych.

- Strefa komfortu? Analiza gry rywala nie opiera się na najnowszej technologii, szerokokątnych kamerach czy śledzeniu piłkarzy za pomocą GPS. Zatrudnianie to również trudna sztuka. Zamiast rozsyłać skautów po całym kraju, musisz sam dbać o wzmocnienia.

- Strefa komfortu? Jeśli Steven Gerrard zawiedzie w Rangersach, a Frankowi Lampardowi nie powiedzie się w Derby, to obaj znaleźli doskonały początek swojej przygody w roli menadżerów i bez problemu znajdą zatrudnienie gdzieś indziej. Jeżeli Scholes zawali w Oldham, to gdzie pójdzie?

- Nadstawia karku, podobnie jak Sol Campbell w Macclesfield. To oni zasługują na nasze uznanie. Grali w mistrzostwach świata czy Europy w reprezentacji Anglii, a teraz są na tym ostrym końcu futbolu. Czapki z głów.

- Z jednej strony mamy ludzi mówiących, że Ryan Giggs nie powinien automatycznie otrzymać posady na najwyższym poziomie, a z drugiej ludzie oskarżają Scholesa o przebywanie w strefie komfortu. Nie można mieć wszystkiego.

- Dla mnie, Scholes pokazał prawdziwą odwagę, obejmując posadę w swoim rodzinnym mieście. Jeśli mu się nie powiedzie, nie będzie obwiniał ogrodnika, skautów, fanów czy zarządu. Będzie winił samego siebie. To rodzinny człowiek, który pozostał blisko swoich korzeni. Gdyby jego krytycy dokładnie sprawdzili, to wiedzieliby, dlaczego skorzystał z tej oferty.

- Ludzie mówią, że José Mourinho będzie się temu bacznie przyglądał, ponieważ Scholes od zawsze był jednym z jego najsurowszych krytyków w United. Z całym szacunkiem, Mourinho nigdy nie pracował na niższych poziomach rozgrywkowych. Współpracował z klubami na poziomie Ligi Mistrzów. Niektóre z nich miały pod ręką 15 milionów funtów, gdyby trzeba było wypłacić rekompensatę za wcześniejsze zwolnienie.

- Strefa komfortu? Paul Scholes to facet z Saddleworth, który wygrał wszystko. Po sukcesach odnoszonych na samym szczycie, teraz jest wystarczająco odważny, aby postawić wszystko na jedną kartę. Ci, którzy go krytykują, nigdy nie będą godni, by wiązać sznurówki jego butów - zakończył Anglik.