Zbyt wygodna grzęda United

I całkowicie przespał ten okres. Mieliśmy wszystkie atuty, a w kieszeni żywą gotówkę, a mimo to przez dwa lata do klubu nie przyszedł ani jeden światowej klasy piłkarz. Mało tego – odchodzili najlepsi. Po odrzuceniu oferty Królewskich za Robbena Karl-Heinz Rummenige stwierdził, że chcąc być na szczycie, Bayern nie może być na rynku sprzedającym, a tylko i wyłącznie kupującym. A u nas? Zamiast wyciągnąć wnioski z porażki z Barceloną w 2009, wzmocnić środek pola i gonić coraz mocniejszych rywali, rozbito atakujące trio TeRRor (Tevez - Rooney – Ronaldo). Ta trójka w sezonie 07/08 strzeliła w sumie 79 goli – więcej, niż jakikolwiek atak United do dnia dzisiejszego.

Pewnego razu w Manchesterze United...
Kupując Cristiano za rekordowe 80 milionów Real po raz kolejny pokazał, że traktuje United jak luksusowe okno wystawowe dla swoich przyszłych piłkarzy. Do Teveza owszem, można i trzeba mieć żal o szopkę z City, ale warto pamiętać, że Sir Alex nie chciał wydać 32 milionów na jego definitywny transfer twierdząc, że to za dużo - a w międzyczasie za podobną (najwyższą w historii klubu!) kwotę sprowadził o trzy lata starszego Berbatowa. W tej sytuacji trudno dziwić się rozżaleniu "Apacza", który przecież zawsze dawał z siebie wszystko w koszulce United. Jego wspólna gra z Rooneyem i Ronaldo była o wiele lepsza, niż ewidentnego solisty z Bułgarii.

Pół biedy, gdyby pozyskane fundusze przeznaczono na poważne wzmocnienia tych stref, które najbardziej ich wymagały – na przykład środka pomocy. Tymczasem to, w jaki sposób (nie) spożytkowano pieniędzy z transferu Ronaldo zakrawa na kryminał albo skrajną niegospodarność. Jedynym przydatnym piłkarzem kupionym w tym oknie transferowym był Valencia, któremu jednak daleko do klasy CR7. Na wpół emerytowany Owen, a przede wszystkim Obertan, de Laet czy Tosić, byli kolejnymi z długiej listy transferowych niewypałów Fergusona.

Wystarczy. Jeśli zobaczę jeszcze jedną gwiazdę United sprzedaną do Madrytu, pogryzę
Dodatkowo obydwie finałowe przegrane z Barceloną Guardioli były lekcjami gry w piłkę, których nikt w Manchesterze nie odrobił. Dziura w środku pola ziała coraz mocniej; Ferguson doraźnie załatał ją ściągając z emerytury Scholesa, w międzyczasie z klubu odszedł utalentowany Pogba. Drużyna grała coraz bardziej konserwatywny, nudny i statyczny futbol, który może i wystarczał w Premier League, ale w Europie nie przerażał już nawet przeciwników klasy Bazylei. A i krajowi rywale się zbroili...

W kolejnych latach Boss do spółki z Davidem Gillem uparcie powtarzał, że na rynku nie ma klasowych piłkarzy. Tymczasem City ściągnęło z Hiszpanii Yayę Toure i Davida Silvę (którzy mieli odegrać kluczowe role w kampanii 11/12), Chelsea Ramiresa i przede wszystkim Matę, a Liverpool sprowadził Suareza za mniej, niż my zapłaciliśmy za Ashleya Younga i Bebe. Nawet Arsenal kupił niezłego Mikela Artetę. I to ma być ten „brak jakości”?

Paul Pogba, dziś gwiazda Juve, to symbol kadrowego letargu Diabłów
I wreszcie przyszedł ubiegły sezon, tyleż wspaniały, co mydlący oczy. Tak, Diabły wygrały ligę z komfrotową przewagą, ale trzeba uczciwie przyznać, że były silne słabościami przeciwników. Wykorzystywaliśmy niemal wszystkie ich potknięcia, seryjnie zaliczaliśmy niesamowite „comebacki” (po takich emocjach nikt nie pamiętał, że drużyny takie jak Sunderland czy Newcastle nigdy nie powinny znaleźć się w pozycji, w której musimy je gonić do ostatnich minut), mieliśmy van Persiego w życiowej formie. Lekcją pokory powinny być mecze z Realem, który zmusił nas do takiej gry, jakiej Ferguson podobno nie chciał uprawiać w finałach z Barceloną – podwójnej gardy i czekania na pojedyncze kontrataki. Fakt, że nie byliśmy już w stanie jak równy z równym walczyć z czołową drużyną Europy, narzucić jej swojego stylu gry, powinien być ostatecznym sygnałem, że drużynie potrzebna jest przebudowa.

Tak, jak po chudych latach 2003-2006, kiedy w lidze United musiało znosić dominację Chelsea, a w Europie nie było w stanie prześlizgnąć się do najlepszej ósemki (po drodze zbierając cięgi nie tylko od Porto i Milanu, ale i Villarealu, Lille, Benfiki...). Wtedy na transfery Carricka, Evry, Vidica, Hargreavesa, Naniego, Andersona i Teveza wydano łącznie 80 milionów funtów. Wszyscy ci piłkarze zagrali w zwycięskim finale Ligi Mistrzów z Chelsea. Wielu z nich było kluczowymi dla sukcesów United w kolejnych latach.

Ostatnie światowej klasy wzmocnienia - kupiony "z okazji" van Persie i "strażak" Juan Mata
Tego samego Manchester potrzebuje teraz. Diabły poczuły się zbyt komfortowo na swojej grzędzie i upadek z niej był wyjątkowo bolesny. Zakończył się rozstaniem nie tylko z ligowym podium, ale i Ligą Mistrzów oraz zwolnieniem trenera. Takich rewolucji nie było w klubie od lat i ktokolwiek nie obejmie teraz posady menadżera na Old Trafford, czeka go bardzo trudne zadanie. W wyniku złej polityki transferowej, ale i pewnej krótkowzroczności (albo nadmiernej pewności siebie) ludzi w klubie, budowanie składu trzeba zaczynać w zasadzie od nowa.

Van Gaalowi, Kloppowi, Giggsowi albo komukolwiek innemu trzeba tylko życzyć, aby efekt był równie dobry, jak w przypadku ostatniej wielkiej drużyny Sir Alexa. I aby tym razem Diabły lepiej zadbały o swoją grzędę.