Ciekawy przypadek Jonny'ego Evansa

Można to było doświadczyć na początku kariery Darrena Fletchera. Wątpiono, że ten zawodnik kiedykolwiek osiągnie w piłce nożnej sukces, nazywano go nieślubnym synem sir Aleksa Fergusona, ponieważ nikt nie mógł zrozumieć dlaczego Szkot tak często stawiał na swojego rodaka. Po kilku latach Fletcher udowodnił jednak niedowiarkom, że ma odpowiednie umiejętności i charakter, który cechuje prawdziwego Czerwonego Diabła i stał się jednym z ważniejszych zawodników Manchesteru United z ostatnich lat. Przed sezonem sporo obrywało się Michaelowi Carrickowi - według schematu - zwalając na niego winę za wszystko, mimo że większość błędów nie wynikała z jego winy, a drużynę tworzy jeszcze dziesięciu innych zawodników. Carrick był nawet uważany za tego najbardziej odpowiedzialnego za przegrany finał Ligi Mistrzów przeciwko Barcelonie, w którym oczywiście każdy zagrał zdecydowanie poniżej oczekiwań. Jednak ten sezon chyba już na stałe uciszył jego największych przeciwników. Wielu także pukało się w głowę, kiedy z emerytury wracał Paul Scholes. Był za stary, nieprzydatny, a Ferguson chyba zgłupiał. Tymczasem w dziesięciu ligowych spotkaniach, w jakich po swoim powrocie wystąpił Scholes, Manchester United ani razu nie przegrał i zaledwie raz zremisował (wspaniały pościg na Stamford Bridge). Anglik zrobił różnicę - wprowadził świeżość w środku pola, dodał doświadczenia i zmobilizował drużynę na decydujący okres w walce o mistrzostwo Anglii.

Łatwiej jest coś przekreślić niż się do czegoś przekonać. Zauważamy to także na przykładzie Jonny’ego Evansa, który w tym sezonie jest jednym z czterech najlepszych (i najważniejszych) zawodników Manchesteru United, razem z Waynem Rooneyem, Antonio Valencią i Michaelem Carrickiem. Wszyscy Ci zawodnicy, nieprzerwanie od sierpnia, prezentują równą i wysoką formę, i to od nich sir Alex Ferguson zaczyna wybór wyjściowej jedenastki na kolejne spotkanie. Możemy powiedzieć, że Rio Ferdinand jest lepszym piłkarzem od Evansa. Tak, jest i nikt tego nie neguje. Jednak w tym sezonie to Jonny Evans jest liderem defensywy, nie schodzi poniżej wysokiego poziomu, podczas gdy Ferdinand potrafi świetne mecze przeplatać z katastrofalnymi, jak przeciwko Basel na Old Trafford oraz w każdej chwili istnieje ryzyko, że nie zagra z powodu charakterystycznej dla niego kontuzji pleców. To z Evansa sir Alex Ferguson uczynił aktywniejszego defensora, tłumacząc, że Ferdinand stracił na szybkości i w pewnych sytuacjach ryzyko podejmować musi jego partner. Żeby pomóc poczuć się Evansowi bardziej komfortowo, Ferguson przesunął Ferdinanda z pozycji preferowanej przez 24-latka na lewą stronę środka obrony.

O konsekwencji w grze Jonny’ego Evansa świadczy liczba rozegranych spotkań - grając w poniedziałek przeciwko Blackburn wskoczy na trzecią pozycję w klubie pod względem występów w tym sezonie, mając przed sobą tylko Patrice’a Evrę i Wayne’a Rooneya. Jest to ogromny progres w porównaniu z poprzednimi latami. Na osiem spotkań przed końcem rozgrywek Evans ma taką samą liczbę występów jak w swoim najlepszym dotychczas sezonie 2008/09, to właśnie wtedy, z Nemanją Vidiciem i Rio Ferdinandem notowali serię trzynastu spotkań z rzędu bez straconej bramki. Następne dwa sezony, po wysokich oczekiwaniach, były jednak dość bolesnym, negatywnym zaskoczeniem. W sezonie 2009/10 rozegrał 28 spotkań, a w ostatnim zaledwie 21. Jest to ogromna różnica w porównaniu z tegoroczną liczbą 34 występów. – Jeśli spojrzysz w przeszłość, zauważysz, że wielu młodych zawodników miało dobry jeden lub dwa sezony, a później notowało spadek formy. Czasami myślisz, że Ciebie to nie czeka i być może ja właśnie trochę przestałem uważać, za bardzo się zrelaksowałem i myślałem, że będzie tak samo łatwo jak w poprzednich sezonach. I wtedy nagle to boleśnie odczuwasz. Musisz się zresetować i zastanowić nad sobą – tłumaczy swoje załamanie w formie.

Od tego momentu Jonny Evans idzie przed siebie pewnym krokiem i nie patrzy wstecz. Nie widzimy już obrazków podobnych do tych z San Siro z 2010 roku, kiedy sir Alex Ferguson wydziera się na niego przy linii bocznej radząc mu, żeby zaczął w końcu myśleć. Możemy się raczej spodziewać, że ujrzymy Evansa nokautującego kolejnego napastnika drużyny przeciwnej, tak jak zrobił to ponad dwa lata temu z Didierem Drogbą. Po dwóch kiepskich sezonach i po transferach Chrisa Smallinga oraz Phila Jonesa, wielu kibiców chciało się go pozbyć. Jednak to on, a nie Smalling czy Jones jest zawodnikiem na którym można polegać. Sir Alex Ferguson obdarował go ogromnym zaufaniem, a Evans mu się teraz odpłaca. Po czerwonej kartce w meczu z Manchesterem City, w którym wystąpił u boku Rio Ferdinanda zamiast radzącego sobie świetnie w pierwszej części sezonu Phila Jonesa, sir Alex Ferguson nawet nie myślał skrytykować 24-latka. Co więcej, w następnym ligowym spotkaniu - przeciwko Evertonowi na Goodison Park - zrezygnował z Rio Ferdinanda i właśnie Evansa ustawił na środku obrony obok, znów zdrowego, Nemanjii Vidicia. Po swoim najgorszym, według wielu, występie w sezonie Jonny Evans i tak bez problemu ‘złamał’ najlepszą parę stoperów ostatnich lat na angielskich boiskach i posadził Ferdinanda na ławce. Takimi decyzjami sir Aleksa zaczął budować jego pewność siebie, która od października rośnie z meczu na mecz.

Kiedyś to jego partnerzy potrafili się ostro na niego wydrzeć, kiedy ten popełnił jakiś błąd. Teraz widzimy, że pewny siebie Evans dużo bardziej udziela się grze i nie boi się w zdecydowany sposób zwrócić uwagi dużo starszym kolegom - jak chociażby w meczu z Chelsea na Old Trafford, kiedy ograł atakującego go pressingiem przeciwnika i podał piłkę do Carricka, by ten podaniem uruchomił napastników, Carrick natomiast, chcąc utrzymać wynik 3:1 cofnął piłkę do Davida de Gei, czym spowodował złość u Evansa.

U zawodnika z Belfastu widać ogromną zmianę w sposobie gry. To nie jest już przestraszony młodzik, lecz coraz bardziej agresywny i zdecydowany defensor. W ostatni poniedziałek Fulham nie pozwoliło sobie wbić drugiej bramki, przez co każda akcja drużyny Martina Jola mogła w końcówce spotkania zabrać Manchesterowi United niezwykle cenne dwa punkty. Goście w doliczonym czasie spotkania bombardowali pole karne Czerwonych Diabłów dośrodkowaniami, i te ostatnie, w ostatniej minucie, w niesamowity sposób zostało wyczyszczone przez Jonny’ego Evansa. To właśnie gra w powietrzu jest elementem, który z wady Evans zamienił w zaletę. Teraz rzadko przegrywa rywalizację z czasami dużo większymi i lepiej zbudowanymi napastnikami, zachowuje chłodny umysł (przy ustawianiu pułapek ofsajdowych oraz przy odgrywaniu do lepiej ustawionych kolegów, jak przy asyście do Rooneya przeciwko Fulham) i rozprowadza piłki jak niegdyś Rio Ferdinand, a teraz - w charakterystyczny dla siebie sposób – Gerard Piqué w Barcelonie. Jest to rzadko spotykana umiejętność na angielskich boiskach. Przypomina się fragment biografii Pepe Reiny, który po przyjściu do Liverpoolu nie mógł zrozumieć jak piłka nożna w Anglii może być taka prosta. Hiszpan bardzo często kłócił się z Anglikiem o jego styl gry, miał pretensje, że Carragher nie wystawia mu się, gdy ten ma piłkę oraz że po przechwycie piłki zamiast próbować spokojnie rozpocząć kolejną akcję, woli ją wykopać jak najdalej od siebie. Piłka nożna się zmienia i o wiele bardziej ceni się teraz posiadanie piłki i spokojne budowanie akcji ofensywnej, a Jonny Evans tym wyprowadzaniem oraz długimi, 40-metrowymi crossami (jak przy trzecim golu przeciwko Wolverhampton Wanderers) ośmiesza piłkarzy-zwolenników starej brytyjskiej szkoły.

W aktualnym sezonie Evans notuje średnio 47 podań na mecz, z czego aż 42 (90%) celnych. Jest to jeden z lepszych wyników wśród czołowych obrońców grających w Premier League. W trakcie meczu średnio cztery razy posyła długą i celną piłkę do napastników, notuje osiem przechwytów, a faul popełnia raz na 135 minut gry. Są to wyśmienite statystyki jak na tak często krytykowanego obrońcę z Irlandii Północnej, który gra, bo „zastępuje” Nemanję Vidicia. Chyba każdy trener marzy o takim zastępcy swojego kapitana i czołowego zawodnika w drużynie. – Czuję się teraz o wiele pewniej. Kiedy przechodzisz przez etap, w którym nie grasz świetnie, zaczynasz mieć problemy z presją. Czasami osobiście odczuwasz reakcję kibiców, a na samym końcu zdajesz sobie sprawę, że nie masz nic do stracenia. Mi na pewno pomogło to, że nigdy nie migałem się od walki. Kiedy coś się nie układa po mojej myśli, zawsze czuję się tak, że jestem w stanie temu zaradzić i nie stać z boku. Teraz wychodzę na boisko, relaksuję się, gram swoją piłkę i idę do domu – komentuje zmiany w swojej grze.

Jeszcze kilka miesięcy temu wszyscy byli zauroczeni Philem Jonesem i tym jak młody Anglik wszedł do nowej drużyny. Wielu widzi w nim przyszłego kapitana Manchesteru United z niesamowitym charakterem i człowieka, o którym bez wątpienia będzie się pamiętać za kilkadziesiąt lat. Jednak w kolejnych tygodniach 20-letni Anglik zanotował spadek formy, przeszkadzają mu kontuzje oraz gra na trzech różnych pozycjach. I być może to pozwoli niektórym osobom nieprzychylnie nastawionym do Jonny’ego Evansa zrozumieć jaki zawodnik przez cały ten czas występuje na Old Trafford. Poprzedni kozioł ofiarny Manchesteru United, Michael Carrick potrzebował czasu i braku wahań formy przez cały sezon, żeby przekonać do siebie niedowiarków. Ci sami ludzie muszą teraz zrozumieć, że Evans też od początku sezonu prezentuje równą i wysoką formę, a mecz z Manchesterem City, w którym Evans otrzymał czerwoną kartkę był wypadkiem przy pracy. Czasem odnosi się wrażenie, że była to najlepsza rzecz jaka mogła się przytrafić jego krytykom - bo jeśli ich zapytasz w czym im tak naprawdę przeszkadza Evans, to przedstawią te same, znane wszystkim na pamięć „argumenty”. Że jest słaby, drewniany i dostał czerwoną kartkę w przegranym 1:6 meczu z Manchesterem City. Żadnych konkretów, cały czas serwują to samo. Nie ma konkretów, bo Evans po prostu nie jest tak słabym zawodnikiem, za jakiego go wielu uważa.