Man Utd vs Real: Z nieba do piekła

Przede wszystkim: każdy kibic United powinien być dumny z postawy swoich ulubieńców. Po fatalnym, wręcz kompromitującym sezonie 2011/12, Czerwone Diabły wróciły w pełni chwały do wielkiego futbolu. Bezkonkurencyjne na własnym podwórku, bezkonkurencyjne na arenie międzynarodowej. Obecnie tak naprawdę ciężko znaleźć słabe punkty ekipy – już niedługo – mistrza Anglii. Fenomenalny golkiper w osobie Davida de Gei, fenomenalna obrona, jak za starych, dobrych czasów, na czele z duetem Vidić-Ferdinand, wreszcie – fenomenalny środek pola, który przecież przez wiele lat był piętą achillesową Manchesteru (o pierwszej linii nawet nie wspominam, bo wystarczy spojrzeć na nazwiska określające tę formację).

Co istotniejsze, perfekcyjną symbiozę uzupełnia równie ważny element piłkarskiego rzemiosła – realna chęć zwyciężania. Od momentu startu kampanii umysły piłkarzy ubranych na czerwono zostały niejako zresetowane. Przez cały czas jej trwania Diabły walczyły jakby przygoda z tym sportem miała się skończyć następnego dnia. Konsekwentne, zwarte w obronie i groźne w ataku oraz zawsze wykonujące z najwyższym pietyzmem założenia Fergusona. To wszystko sprawia, że potentat z Anglii może śmiało pretendować do miana najlepszej drużyny świata i choć jakkolwiek by to nie był przesadzony prognostyk, to znamienny niech będzie jeszcze jeden fakt – po spotkaniu sam Mourinho przyznał, że jego podopieczni wypadli gorzej od rezydentów Old Trafford.

Mimo wszystko zaczynam obawiać się o przyszłość Manchesteru United. Przed spotkaniem rewanżowym z Realem, we wcześniejszej notce, stwierdziłem, że perspektywa zbliżającego się 20. mistrzostwa Anglii sprawia, iż rozgrywki europejskie Anglicy potraktują jako miły dodatek. Myliłem się. Porażka z takim gigantem jak Galacticos w normalnych okolicznościach byłaby usprawiedliwiona, po tym co się wydarzyło na Old Trafford – to ogromny cios dla każdej osoby związanej z brytyjskim klubem. O ile jednak większość piłkarzy, jak i kibiców prędzej czy później przeboleje ten smutny moment, o tyle jest jedna osoba, która przeżywa wszystko mocniej od reszty.

Sir Alex Ferguson – bo to o nim prawię – na konferencji pomeczowej nie pojawił się. Powodów decyzji tej nikomu nie trzeba wyjaśniać. Dużo ważniejsze są jednak jego słowa datowane na kilka godzin przed spektaklem. Szkot stwierdził wówczas, iż właśnie konfrontacje takie jak ta z Realem pozwalają mu nadal czerpać przyjemność z pracy. Przez lata – mówiąc otwarcie – Boss był okradany przez arbitrów w Champions League. Upokorzenia niewynikające z jego winy dzielnie znosił. W tej chwili jednak, mając już 71 lat na karku, czara goryczy mogła przelać się na dobre. Co gorsza, nikt nie zapewni Fergusona, że w przyszłorocznym pochodzie na sam szczyt po raz kolejny United nie natrafią na dzierżącą gwizdek, ubraną w niebiesko-czarny trykot skałę.

Sir Alexa dwumecz kosztował najwięcej. Tysiące godzin analiz, przygotowywania odpowiedniej taktyki i prób wywiedzenia rywala w pole. Wszystko zdawało egzamin. W pierwszym starciu padł rezultat remisowy, choć niewiele brakowało do zwycięstwa. Posunięcia Fergusona były tak niezrozumiałe dla Mourinho, że ten postanowił myśli o awansie opóźnić do 5 marca. Gdy ów dzień nadszedł, triumfować tym razem nad Szkotem miał Portugalczyk. Nic takiego się nie stało. Real, który od pierwszych minut musiał zmagać się z niekorzystnym wynikiem, ku zaskoczeniu większości został zepchnięty do defensywy. Zamiast odrabiać straty, Królewscy musieli bacznie pilnować, by te nie zwiększyły swoich rozmiarów. W końcu nadeszła druga połowa i upragniona – dla kibiców United – bramka. Sytuacja drużyny, która przecież przed kilkoma dniami zdewastowała wielką Barcelonę, stała się bardzo nieciekawa. Niestety w sukurs Galaktycznym przyszedł pan Cakir Cüneyt, wyrzucając w 57. minucie z boiska Naniego. Od tej chwili losy meczu obróciły się o równe 180 stopni. Dotychczas bezradni Królewscy rzucili się na osłabionego rywala, błyskawicznie osiągając skutek. Oszołomiony Manchester po chwili wyszedł z letargu, ale na uratowanie awansu było niestety już za późno.

W takim momencie można zwątpić w zasadność tego sportu. Ogromna praca, tytaniczny wysiłek wkładany przez ostatnie miesiące – wszystko poszło na marne. Teraz nieistotne stają ligowe rozgrywki, skoro w jednej chwili osoba, teoretycznie postronna, niszczy wszystko, co miesiącami było budowane. W futbolu zawsze zdarzały się błędy sędziowskie, ale – na litość boską! - mamy XXI wiek. Czy naprawdę tak ciężko wprowadzić zapisy wideo? Czy koszmarne pomyłki nie mogą zostać naprostowane przez kilku dodatkowych rozjemców? Czy na stanowisku tak ważnym jak arbiter muszą się pojawiać jednostki wybitnie niekompetentne (panu Cüneytowi już w przeszłości zdarzały się podobne 'wybryki')? Na krajowym podwórku taki skandal jeszcze by uszedł – jakkolwiek by nie był wielki. Porażkę bowiem można powetować sobie kosztem kolejnego rywala, a w końcowym rozrachunku i tak zwycięża ekipa grająca najrówniej w przeciągu całego sezonu. W Lidze Mistrzów przegrana oznacza odpadnięcie z rozgrywek. Nieodwołalnie. Tu nie ma żadnego buforu bezpieczeństwa. Co gorsza, oprócz utraconej chwały, zaprzepaszczeniu ulegają również płynące z tytułu awansu ogromne gratyfikacje pieniężne. Za dotychczasowe osiągnięcia Manchester United zainkasuje około 34 miliony funtów, lecz w przypadku końcowego triumfu kwota mogłaby wzrosnąć niemal dwukrotnie.

Na zmiany nie ma co jednak liczyć. UEFA wciąż utrzymuje, że dodatkowe ingerencje zabiłyby piękno tego sportu. Postawa o tyle niezrozumiała, że w zasadzie wszystkie inne dyscypliny zaliczyły technologiczny progres: w tenisie system challenge'y niweluje praktycznie do zera pomyłki w przyznawaniu punktów, w koszykówce błędy kroków czy nieprzepisowe rzuty są błyskawicznie wychwytywane, z kolei w NHL-u nawet najsprytniejsze przewinienia nie ukryją się przed czujnym okiem kamer. Konserwatyzm szwajcarskich działaczy wydaje się nie mieć jednak granic, a bezkrytyczna wiara w możliwości jednostki coraz częściej prowadzi do krzywdzących rozstrzygnięć. Podczas wtorkowego wieczoru kolejną ofiarą tego toku myślenia stał się potentat z Old Trafford. Osobiście mam szczerą nadzieję, że los za jakiś czas wynagrodzi Manchesterowi – a zwłaszcza sir Alexowi – tę wielką niesprawiedliwość.