Wiatr zmian

Ponad dwumiesięczny okres, zwany potocznie sezonem ogórkowym, przyniósł wiele roszad i zmian, a jednym z wielkich wygranych tego swoistego wyścigu szczurów stał się Manchester United. Tak, dokładnie – dobrze przeczytaliście. Pracujący w tym czasie na maksymalnych obrotach sir Alex Ferguson sprowadził na Old Trafford aż pięciu nowych zawodników, których nareszcie można nazwać wzmocnieniami, a nie uzupełnieniami składu. Coś co było do niedawna nie do pomyślenia, właśnie stało się faktem.

Niezorientowanych w temacie, którzy ostatnie kilka lat spędzili w jakiejś pozbawionej Internetu tudzież sygnału telewizyjnego komórce, zachowanie Szkota niespecjalnie może dziwić. Pozostała reszta natomiast wciąż drapie się po głowie, zastanawiając się nad tak nagłą zmianą polityki transferowej sir Alexa. W ostatnich latach bowiem Boss dokonywał poważnych transferów głównie w sytuacji, gdy jakaś gwiazda opuszczała klub na rzecz innego lub z różnych przyczyn nie mogła dalej regularnie uprawiać piłki nożnej. Wielu twierdziło, że menadżer Czerwonych Diabłów wigor stracił po nieudanym, co się dość szybko okazało, transferze Dymitara Berbatowa, inni z kolei winą obarczali nowych właścicieli klubu, którzy - zdaniem krytyków - od początku dbali tylko o własne interesy i nie zapewniali Fergusonowi odpowiednich funduszy.

Z każdym kolejnym rokiem ekipie z Old Trafford przybywało pięt achillesowych i choć Diabły wciąż zgarniały prestiżowe trofea, tak w starciach z najlepszymi drużynami globu podopieczni Fergusona często musieli liczyć bardziej na szczęście aniżeli na umiejętności. Początkowo katem Manchesteru United była FC Barcelona, która już w drugim sezonie z nowym menadżerem na ławce spuściła angielskiej drużynie solidne manto, a dwa lata później powtórzyła ten wyczyn. Na domiar złego, w międzyczasie Old Trafford opuścił Cristiano Ronaldo, uważany w tamtym okresie za najlepszego piłkarza świata. Nic więc dziwnego, że kibice zaczęli domagać wielkich transferów, które w ich zamyśle pozwoliłby ekipie z zachodniej Anglii powrócić na szczyt.

Głuchy na prośby fanów Ferguson wciąż jednak dokonywał tylko niezbędnych zakupów, nie zważając na to, że godnych konkurentów w walce o kolejne trofea stawało się coraz więcej. Na ligowym poletku najpoważniejsze zagrożenie zaczęło przychodzić od strony lokalnego rywala, Manchesteru City. Przez długi czas sir Alex starał się marginalizować Obywateli, jednak gdy ci zaaplikowali jego ekipie aż sześć ciosów niecały rok temu, a następnie w meczu rewanżowym dołożyli jeszcze jeden, Szkot musiał przyjąć bardzo bolesną lekcję pokory. Utrata mistrzostwa na rzecz najbardziej znienawidzonego – obok Liverpoolu oczywiście – przeciwnika nie mogła się równać wcześniejszym ani nawet późniejszym niepowodzeniom. Ferguson, który zwykle zachowuje obiektywizm i ogładę, w przypadku Obywateli nie potrafił powstrzymać się od złośliwych komentarzy, w których nazywał ich głośnym sąsiadem zza miedzy. Gdy ci pozbawili United tytułu, Szkot zmuszony został odszczekać również słowa mówiące, że sukcesów nie da się kupić za pieniądze.

Ta niezwykle czytelna wiadomość, że bogaty w nowe doświadczenia i jeszcze bardziej pewny siebie rywal nie zamierza rozkładać czerwonego dywanu przed bardziej utytułowanym vis a vis, wydaje się, że w końcu została z powodzeniem dostarczona na Old Trafford. Estyma i profesjonalizm, z jakimi sir Alex podszedł do minionego okienka transferowego zasługują na prawdziwy podziw. Sukces Bossa nie jest wyrażony w cyfrach, bowiem wydatki United w ostatnich miesiącach są niczym w porównaniu z tymi jakie co roku stają się udziałem np. Realu, a w tytanicznej pracy wykonanej przez Szkota tego lata. Nie wszystko oczywiście poszło po myśli sir Alexa, któremu pewnie po dziś dzień śnią się osoby Edena Hazarda i Lucasa Moury, ale sprowadzając chociażby Robina van Persiego czy Shinjiego Kagawę koniec końców doświadczony menadżer dopiął swego i upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu - zadowolił żądnych głośnych nazwisk kibiców i wysłał bardzo klarowną odpowiedź na Etihad Stadium.