Nie chcę hazardu w United

Cały ten transfer był jedną wielką telenowelą, w której piłkarz grał na nosie mediom, zainteresowanym klubom i przede wszystkim - ich kibicom. Miałem już po dziurki w nosie Edena rozpowiadającego z uśmiechem na ustach o ulubionych kolorach: - "Lubię niebieski, lubię czerwony, lubię różowy w ciapki". Obietnice gry to w jednym, to w drugim Manchesterze, komplementy, umizgi. W końcu Belg zmienił front i stwierdził, że chce grać w Chelsea. Trudno się nie domyśleć że dlatego, iż właśnie wygrała Ligę Mistrzów i nagle znów stała się atrakcyjnym pracodawcą.

Nie lubię piłkarzy którzy lecą do chwilowego sukcesu jak muchy do miodu, choć ze sportowego punktu widzenia trudno odmówić temu wyborowi logiki. Z trójki klubów do których Belg rzekomo miał przejść, sensu nie miałoby tylko podpisanie umowy z City. I Chelsea, i United, są w przebudowie. Ale spokojnie, nie jestem typem kibica, który ma do piłkarza pretensje, że nie zdecydował się na transfer do jego drużyny.

Nie będę opluwać "niebieskich", bo mam do tej drużyny szacunek, który w ogóle powinno się mieć dla rywali. Ale jako fan piłki nożnej w ogóle mam do Hazarda pretensje, że ze swojego transferu zrobił medialną szopkę. Wodził ludzi za nos "ćwierkaniem" i wypowiedziami w prasie które sugerowały, że ma niejaki problem ze skromnością. Czytając niektóre "kwiatki" Edena zastanawiałem się, za kogo ten chłopak w ogóle się uważa?

Przed nim bardzo dużo do zrobienia. Rację mają ci, którzy wyżej cenią Bundesligę Shinjiego Kagawy, niż Ligue 1. Hazard może zostać gwiazdą Premier League, ale wcale nie musi. Z pewnością łatwiej byłoby mu tego dokonać pod opieką sir Alexa, niż w Londynie, gdzie niebawem po raz kolejny zmieni się trener, a do drużyny przybędzie nowa fala piłkarzy, którzy jakoś będą musieli się dogadać ze „starymi”.

Trzydzieści dwa miliony funtów, z czego sześć dla agenta (!), ponad 100,000 funtów tygodniówki dla dwudziestojednoletniego piłkarza, który poza przeciętną ligą francuską nie pokazał się w zasadzie nigdzie – to bardzo w stylu Abramowicza. A w ogóle nie w stylu United. Ja nie chcę w tym klubie graczy, którzy „na wejściu” uważają się za gwiazdy, stawiają wygórowane żądania i wydaje im się, że ponieważ strzelili kilkanaście goli francuskim „ogórkom” (z imponującego dorobku 20 goli i 22 asyst tylko trzy bramki padły w meczach z drużynami z czołowej piątki ligi), miejsce w panteonie sław mają zagwarantowane. I jeszcze robią wokół tego twitterowe szopki, świadczące o dziwnie rozumianym pojęciu profesjonalizmu.

Czerwone Diabły potrzebują realnych wzmocnień, nie Hazarda, który za 2-3 lata i tak zatęskni za hiszpańskim słońcem czując, iż jego wielkość może się realizować w pełni tylko w Realu lub Barcy. Hazard w United? Nie, to nie miałoby sensu. Szkoda pieniędzy, czasu i nerwów. A przede wszystkim butów kopanych przez wściekłego sir Aleksa.