Wschodzi czerwone słońce, później nie ma nic

Co skłoniło mnie do takich konkluzji? Nasi rywale, którzy nijak nie mogą dorównać potędze Czerwonych Diabłów.

To, że nie gramy futbolu z kosmosu to jedno, a to, iż jesteśmy konsekwentni w dążeniu do celu to drugie. Jeśli chciałbym oglądać piękną grę, byłbym za Arsenalem, niestety cierpiałbym z powodu braku sukcesów.

Pokrótce ‘przeanalizuję’ każdą z pięciu pierwszych drużyn tabeli Premiership, oraz 13.(hi hi)Liverpool FC.

Coś tam mówiłem o Arsenalu, więc dokończę. Młode wilki Wengera co prawda grają dojrzalszą piłkę, ale pod koniec sezonu braknie im doświadczenia, zaczną panikować kiedy przyjdzie do finiszu ligi. Poza tym wszyscy na Emirates drżą o zdrowie Fabregasa. Jeśli przytrafi mu się jakiś uraz(czego naturalnie mu nie życzę) cała taktyka Arsenalu weźmie w łeb. Brak godnych go zmienników, może być w przyszłości kluczowy. Niemniej to właśnie w drużynie z Londynu upatrywałbym się najgroźniejszego rywala United.

O Manchesterze City napisałem już wiele, ale nigdy nie jest za mało. Zarząd tego ‘klubu’ mógłby napisać poradnik o tym „Jak wydać kilkaset milionów na transfery i nie wygrać nic”. Ten sezon będzie kolejnym niemiłym rozczarowaniem dla osób, które przez jakiś nieszczęśliwy zbieg okoliczności zostały z Niebieskimi powiązane. Zgranie drużyny to podstawa w piłce nożnej, przy wymianie połowy składu w ciągu roku, nawet najlepszy trener nie zbierze tego do przysłowiowej kupy. Nie dziwią więc częste wpadki ekipy z City of Manchester City Stadium. I tak będzie do końca sezonu, brak systematyczności ich zgubi.

Inną ‘niebieską’ drużyną na Wyspach jest Chelsea Londyn. Piłkarze ze stolicy w tych rozgrywkach przechodzą samych siebie. Jeden z najbardziej doświadczonych zespołów wypalił się. Powodem tego zjawiska, w mojej skromnej opinii, jest brak młodej krwi. Mało który zawodnik pierwszego składu jest poniżej trzydziestki. Starzy rutyniarze nie nadążają za potężną ligą angielską i padają na kolana w relatywnie łatwych spotkaniach, jak chociażby z Wolverhampton. Przykładów jest jeszcze multum. Więc nie ukrywajmy, zawiedli na całej linii i nie wzniosą się już na wyżyny umiejętności, aby dogonić niedoścignione Czerwone Diabły. Drogba, Lampard i spółka to ekipa do wymiany w następnym sezonie.

Ostatnie miejsce, w pierwszej piątce, piastuje Tottenham Hotspur. To jest drużyna, która osobiście przypadła mi do gustu. Chłopaki mają mocny skład i grają porządną piłkę, co pokazali w ostatnim spotkaniu. Po The Gunners to kolejna ekipa która może namieszać. Przy odrobinie szczęścia w kolejnych spotkaniach z ‘łatwiejszymi’(cudzysłów jest jak najbardziej na miejscu, teraz w Premiership faktycznie nie ma prostych meczów) rywalami mogą wskoczyć nawet na trzecie miejsce i za rok powalczyć w Lidze Mistrzów. Powodzenia Koguty!

Przyszedł czas na najzabawniejszą część mojej notki. Liverpool! Nie chodzi o to, że ja będę pisał śmiesznie, oni sami w sobie są zabawni. Od 20 lat, sezon w sezon, mają zamiar zdobyć mistrzostwo, do tego w cyniczny sposób to rozgłaszają. Prosta zasada – jeśli nie mam argumentów, nie podskakuję. Teraz już chyba nie mają złudzeń, światełko w tunelu zgasło. Z tonącego statku próbują uciekać największe gwiazdy. Jeśli tak dalej pójdzie Gerrard i Torres długo tam nie zabawią. A wtedy czeka ich Championship. Cud, to dobre słowo na określenie poprawy sytuacji scousersów.

A Manchester United w tym czasie robi swoje. Mimo licznych remisów utrzymujemy prowadzenie. Mamy dwa mecze przewagi na City i po jednym nad resztą. W przypadku nieuniknionych, jak mniemam zwycięstw, odskoczymy rywalom na stosunkowo bezpieczną odległość. Takiego układu sir Alex Ferguson nie zwykł marnować. Więc strzeżcie się, bo United wchodzi na falę wznoszącą, z której już nie opadnie.