Skończyć z kompleksem

Ja nie mam problemu z przyznaniem, że Katalończycy grają aktualnie najlepiej na świecie i zasłużenie wygrali ligę hiszpańską i Ligę Mistrzów. Owszem, są pewne aspekty w ich grze, które mnie niesamowicie irytują i których zrozumieć nie potrafię (uważam, że mają wystarczające umiejętności, by pokonać przeciwnika bez żałosnego czasem teatru), ale grać w piłkę tak jak oni nie umie nikt. Nie mówię przez to, że uwielbiam ich styl, bo jestem kibicem Manchesteru United i od kilku dobrych lat jestem zauroczony stylem prezentowanym przez tę drużynę, ale z pewnością sposób, w jaki gra Barcelona potrafię docenić. Jak można narzekać na dominację w grze, na bardzo wysoki procent posiadania piłki, na pełną kontrolę nad spotkaniem? Czy tego właśnie kibic nie oczekuje? Czy kibic nie oczekuje sukcesów? Przez mówienie, że „Barcelona jest nudna” ukazuje się zazdrość. Bo nie wierzę, że wolelibyście rozrywkę i brak pucharów (Arsenal) niż nudną grę - choć ja jej tak nie nazwę - i masę trofeów (Barcelona).

Przez przegrany finał Ligi Mistrzów z Barceloną doszło do obsesji na punkcie Katalończyków. Manchester United kupił Phila Jonesa? – Po co?! Jak ma on pomóc nam w wygraniu z Barceloną? Do klubu dołączył Ashley Young. – Średniak, dobry na ogórków w Premier League, z Barcą znów przegramy. David de Gea też został skrytykowany, mimo że 95% osób wypowiadających się na jego temat nie oglądało go ani razu w bramce Atletico Madryt czy młodzieżowej reprezentacji Hiszpanii. - Przecież wiadomo, że 20-latek wpuści więcej bramek z Barceloną niż doświadczony Edwin van der Sar! Kto powiedział, że w przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów z nimi się w ogóle spotkamy? Możemy odpaść jak z Bayernem Monachium w tamtym roku, Barcelona może trafić na Real Madryt i tym razem rywalizację z - wydaje się - jeszcze silniejszą drużyną Mourinho przegrać. Wielu zapomina, że oprócz Ligi Mistrzów gramy jeszcze przede wszystkim o mistrzostwo Anglii, co mimo wszystko zawsze będzie na Old Trafford najważniejsze (choć ostatnia regularność w Lidze Mistrzów znacznie zmieniła podejście w klubie do tych rozgrywek).

Plotki transferowe z Wesleyem Sneijderem w roli głównej powodują ból głowy. Jest jedną nogą w United, by za chwile być bardzo szczęśliwym w Mediolanie. Czasem zastanawiam się czy wszyscy zwolennicy transferu Sneijdera, Nasriego lub Modricia tak naprawdę chcą wzmocnienia czy może tylko kupna głośnego nazwiska. Bo na dobrą sprawę Modrić gwarantem pokonania Barcelony nie jest, Nasri ma potencjał na wielkiego zawodnika, ale jeszcze meczu z Barceloną by nam nie wygrał, a Sneijder jest zawodnikiem bardzo podobnym do Wayne’a Rooneya grającego za Javierem Hernándezem.

Prawda jest taka, że niektórym kibicom od sukcesów poprzewracało się w głowach. Kibicowanie Manchesterowi United w dzisiejszych czasach jest łatwe, bo drużyna jest na topie i wygrywa. Na dobrą sprawę, od grudnia 2005 roku nie było jeszcze okazji do sprawdzenia czy ktoś kibicuje, czy tylko ogląda United. A jestem przekonany, że większość „krzykaczy” zaczęło kibicować temu klubowi już po tym, jak odpadliśmy z Ligi Mistrzów w fazie grupowej.

Na pewnym znanym angielskim forum o Manchesterze United, na którym lubię się udzielać, pewien użytkownik napisał kiedyś:

„Sto lat temu wygraliśmy swoje drugie mistrzostwo Anglii. Na kolejne czekaliśmy 41 lat. W 1922 i 1931 roku spadaliśmy do drugiej ligi. Po śmierci Johna Daviesa w 1927 roku byliśmy blisko zbankrutowania. W 1934 roku skończyliśmy sezon na 20. miejscu w drugiej lidze, przed spadkiem do trzeciej uratował nas tylko jeden punkt. Po wspaniałej erze Busby’ego, kiedy w ciągu piętnastu lat wygraliśmy pięć mistrzostw Anglii, Puchar Anglii i puchar Europy, kolejnego mistrzostwa kraju nie mogliśmy zdobyć przez 25 lat, a Pucharu Europy przez 31. Ten okres jest jednak uważany za jeden z najlepszych w historii klubu. W ciągu zaledwie dziesięciu ostatnich lat poprawiliśmy ten wynik, połowę tego czasu narzekając.

Narzekając na złą taktykę, której większość nawet nie rozumie. Narzekając na piłkarzy, którzy po słabym początku w klubie okazali się ważnymi elementami w naszej drużynie. Narzekając na nowych zawodników zanim nawet wyszli na boisko, narzekając na skład, narzekając na każdą rzecz. Słyszymy ‘w sezonie 2008/09 nie byliśmy aż tak dobrzy, graliśmy nudną piłkę i rozbiliśmy trio Tevez-Rooney-Ronaldo kupując słabiaka’ albo ‘nie mogę uwierzyć, że pozbyliśmy się Teveza i Ronaldo zastępując ich pieprzonym Michaelem Owenem i jakimś denerwującym i przewidującym Ekwadorczykiem bez lewej nogi, o którym nawet szkoda mówić, bo jest nijaki, nieciekawy i nie tak dobry jak Nani’. Wygraliśmy mistrzostwo Anglii i doszliśmy do finału Ligi Mistrzów…

Często słyszałem, że Puchar Ligi jest beznadziejny, nie jesteśmy tak dobrzy jak drużyna z 1999 roku, a ligę wygrywamy, bo pozostałe drużyny są słabe. 19 razy wygraliśmy mistrzostwo Anglii, jesteśmy najbardziej utytułowanym klubem w Anglii, a dwie trzecie z tych tytułów zdobiliśmy w ciągu dwóch dekad. Ostatnich dwóch dekad. Cały czas musimy pamiętać jakie mamy szczęście, że kibicujemy temu klubowi w tych czasach.”

Nie trzeba już wiele dodawać. Zachęcam tylko wszystkim do spokojnego oglądania meczu z Barceloną i liczenia na dobre widowisko. Jak wygramy 4-0, nie mówmy, że jesteśmy teraz najlepszą drużyną w Europie. Jak przegramy 0-4, nie róbmy z Fergusona starego dziada, z którym już nic nigdy nie wygramy.