''We all know that Johnny's gonna score''

John O'Shea, podobnie, jak Darren Fletcher oraz Wes Brown, należy do grona moich ulubionych zawodników Manchester United, któremu kibicuję od niemal 13 lat. Dzieje się tak m. in. dlatego, iż u zawodników cenię sobie przede wszystkim waleczność, zadziorność, poświęcenie dla zespołu, czy hart ducha. A tego Irlandczykowi, jak i wspomnianej dwójce, na pewno nie brakuje.

Niestety, nie wszyscy dostrzegają, bądź chcą dostrzec, jak wiele do zespołu wnosi zawodnik biegający z numerem 22 na plecach. Zaletą urodzonego w Waterford zawodnika jest na pewno jego uniwersalność. Ciężko bowiem znaleźć zawodnika, który regularnie występuje w obronie bądź pomocy, a epizody zaliczył także w ataku oraz na bramce. Mało tego, stojąc między słupkami, w ligowym meczu z Tottenhamem, zdołał zaliczyć kilka skutecznych interwencji oraz wygrać pojedynek jeden na jeden z szarżującym Robbiem Keanem.

To nie jednak interwencje w meczu z Kogutami są tutaj najważniejsze, bowiem więcej już pewnie Johna między słupkami nie obejrzymy. Niesamowicie istotna jest natomiast jego uniwersalność w polu. Irlandczyka regularnie mogliśmy już bowiem oglądać na wszystkich pozycjach w obronie, a często pełnił funkcję defensywnego pomocnika. Tutaj warto nadmienić, iż od pewnego czasu, niemal nigdy nie zawodził sir Alexa Fergusona. Niemal, bo w piłce zawodzą także najlepsi. Wystarczy choćby sobie przypomnieć, jak fatalny start sezonu zaliczył Wayne Rooney.

Uważam, iż temu chłopakowi z Waterford zaszkodził przede wszystkim dość kiepski początek kariery na Old Trafford. Z powodu kilkunastu słabszych występów, w opinii wielu ekspertów, na zawsze pozostanie on, co najwyżej, przeciętnym zawodnikiem. Na szczęście, sir Alex Ferguson obdarzył go ogromnym kredytem zaufania, a on sam odwdzięczył się ciężką pracą, która poskutkowała. Warto nadmienić, iż etatowym zawodnikiem Czerwonych Diabłów stał się on w sezonie 2002/03, czyli w okresie, gdy zespół znajdował się w dość trudnej sytuacji, ponieważ zbliżał się do wielkiej przebudowy.

Mimo wszechobecnej krytyki w karierze Johna O'Shea miejsce miały także mecze, w których mógł się poczuć bohaterem. Wspomnieć wystarczy choćby ligowym pojedynek z Liverpoolem na Anfield Road z marca 2007 roku, gdy w 91. minucie gry, dobijając strzał Ronaldo z rzutu wolnego, dał Czerwonym Diabłom zwycięstwo 1:0 nad odwiecznym rywalem. Takie momenty wynagradzają Johnowi pracę, którą włożył w rozwój kariery.

PS Tekst ten na blogu miałem zamieścić dopiero za kilkanaście dni, bowiem został on napisany na konkurs i nie chciałem, aby przed nim ujrzał światło dzienne. Jednak dzisiejszy transfer O'Shea do Sunderlandu spowodował, iż zdecydowałem się zamieścić go już dzisiaj. Jednocześnie chciałbym Was przeprosić za długość (a w zasadzie krótkość) mojego tekstu, ale zasady konkursu są jasne - maks 3 000 znaków. Mam jednak nadzieję, że te kilkaset słów, choć pewien sposób, podsumuje karierę Johna na Old Trafford.

Jednocześnie chciałbym zachęcić do zapoznania się z moim archiwalnym tekstem, który poświęcony jest Wesowi Brownowi, który dzisiaj także opuścił Manchester United

Powodzenia, John! Powodzenia, Wes!