04.12.2025 do newsa Manchester United - West Ham United. Zapowiedź 14. kolejki Premier League Pokaż W skali od 1-10 jak wielki jest Manchester United?

09.11.2025 do newsa Tottenham Hotspur - Manchester United 2:2. Szalona końcówka w północnym Londynie! Pokaż Pep Guardiola w Manchester City to ucieleśnienie ewolucji taktycznej w nowoczesnym futbolu. Oglądając jego drużynę, widzę jasną wizję, jasny cel i geniusz taktyczny, który sprawia, że każdy mecz staje się lekcją futbolu na najwyższym poziomie. Dla mnie, jeśli chodzi o ranking najlepszych menedżerów w historii Premier League, niezwykle trudno jest wybrać pięciu, ale trójka jest oczywista: Sir Alex Ferguson, Pep Guardiola i José Mourinho.

Guardiola od początku swojej kariery w Anglii musiał zmierzyć się z wyzwaniem dostosowania swojego stylu gry do intensywności i fizyczności Premier League. Początkowo bazował na klasycznym ustawieniu 4-3-3, które znamy z Barcelony i Bayernu, gdzie skrzydłowi szeroko rozciągali grę, a pomocnicy tworzyli trójkąty i rotacje. Jednak szybko zauważył, że rywale nauczyli się wysokiego pressingu i zaczęli zakłócać jego rytm. Wtedy wprowadził innowację, która zmieniła oblicze ligi: odwróconych bocznych obrońców. Zawodnicy tacy jak Fabian Delph, Zinchenko czy później João Cancelo zaczęli wchodzić do środka boiska, tworząc wraz z defensywnym pomocnikiem tzw. „box midfield”. Dzięki temu City miało przewagę liczebną w centrum i mogło kontrolować przejścia z obrony do ataku.

W kolejnych latach Guardiola znów dokonał transformacji. W sezonie 2022/23 zaprezentował ustawienie 3-2-4-1, które stało się fundamentem kampanii zakończonej zdobyciem potrójnej korony. Trójka obrońców zapewniała stabilność, dwóch pomocników przed nimi kontrolowało środek i zabezpieczało kontrataki, czterech ofensywnych pomocników operowało między liniami, a Erling Haaland był centralnym punktem ataku. To ustawienie pozwoliło połączyć bezpośrednią siłę klasycznego napastnika z finezją gry pozycyjnej. Guardiola udowodnił, że jego geniusz polega na zdolności adaptacji – potrafi zmieniać systemy tak, aby maksymalnie wykorzystać potencjał swoich zawodników, nie tracąc przy tym tożsamości drużyny.

Formacje Guardioli są płynne, nigdy nie są sztywnymi schematami. Nominalne 4-3-3 w fazie ataku często wygląda jak 2-3-5, z bocznymi obrońcami wysoko ustawionymi i pomocnikami rotującymi w wolne przestrzenie. Z kolei 3-2-4-1 w obronie może przypominać 4-4-2, gdy skrzydłowi cofają się, aby tworzyć kompaktowy blok. Każdy zawodnik zna kilka ról i potrafi je wykonywać w zależności od sytuacji. To właśnie ta elastyczność sprawia, że City potrafi zdominować przeciwnika, zmuszając go do gry głęboko we własnym polu i prowokując błędy poprzez nieustanny pressing.

Guardiola obsesyjnie dąży do kontroli. Posiadanie piłki nie jest dla niego celem samym w sobie, lecz narzędziem do minimalizowania chaosu. Ustawiając zawodników w odpowiednich strefach, przewiduje każdy możliwy scenariusz przejścia i ogranicza rywalowi szanse na stworzenie zagrożenia. Jednocześnie równoważy cierpliwość z bezpośredniością – jego drużyny potrafią długo budować akcję, ale gdy pojawia się okazja, atakują błyskawicznie. Haaland stał się symbolem tej równowagi: Guardiola dostosował system, aby uwolnić jego instynkt strzelecki, zachowując przy tym dyscyplinę pozycyjną całej drużyny.

Porównując Guardiolę z innymi wielkimi menedżerami Premier League, widać, dlaczego należy do ścisłej czołówki. Sir Alex Ferguson był mistrzem długowieczności i odbudowy zespołów, José Mourinho wprowadził pragmatyzm i psychologiczną dominację, a Pep Guardiola zdefiniował na nowo taktyczny krajobraz ligi. Ferguson budował imperia, Mourinho wygrywał wszędzie, gdzie się pojawił, a Guardiola zmienił sposób, w jaki rozumiemy formacje i grę pozycyjną.

Dlatego oglądanie Manchester City pod wodzą Guardioli jest tak wyjątkowe. To futbol z jasną wizją, jasnym celem i geniuszem taktycznym, który nie tylko przynosi trofea, ale także podnosi poziom całej dyscypliny. Guardiola nie tylko wygrywa – on wygrywa w sposób, który sprawia, że gra sama w sobie staje się piękniejsza i bardziej inteligentna.

Podsumowując: w historii Premier League trójka menedżerów wyróżnia się ponad wszystkich – Sir Alex Ferguson, Pep Guardiola i José Mourinho. Ferguson za budowanie dynastii, Guardiola za taktyczną ewolucję i Mourinho za bezwzględne zwycięstwa. Guardiola jednak pozostaje tym, który najbardziej zmienił sposób, w jaki patrzymy na futbol.

06.11.2025 do newsa Manchester United szykuje ofertę za Elliota Andersona Pokaż Kiedy mój przyjaciel opowiedział mi o swoim pobycie w Japonii i o tym, jak tamtejsze toalety działają, poczułem ogromny zachwyt. Toalety, które nie tylko zastępują papier, ale same myją dupkę i następnie ją suszą, są dla mnie symbolem tego, że technologia może wejść w najbardziej codzienne i intymne sfery życia i całkowicie je zrewolucjonizować. Wyobrażam sobie ten moment, kiedy siadasz, a cała maszyna działa za ciebie, zapewniając pełną higienę i komfort, i myślę sobie, że to jest naprawdę fajne. To nie jest tylko wygoda, to jest nowy standard czystości, który sprawia, że człowiek wychodzi z łazienki z poczuciem świeżości i zadbania.

Zawsze uważałem, że Japończycy są o wiele lat do przodu i właśnie takie rozwiązania to potwierdzają. Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej zastanawiam się, dlaczego Wielka Brytania jeszcze nie wpadła na taki pomysł. Przecież to jest kraj, który lubi podkreślać swoją nowoczesność, a jednak w tak podstawowej kwestii jak toalety wciąż tkwimy w przeszłości. Wyobrażam sobie, że gdyby takie toalety pojawiły się w biurach, na stadionach czy w sądach, to piłkarze, prawnicy i ogólnie ludzie pracujący w biurach nie wstydziliby się aż tak bardzo korzystać z toalet. Wiele osób wciąż traktuje to jako coś krępującego, a przecież technologia mogłaby sprawić, że korzystanie z toalety stałoby się czymś naturalnym, komfortowym i pozbawionym wstydu.

Myślę też o tym, jak ogromny potencjał ekonomiczny mogłoby to mieć. Wyobrażam sobie płatne toalety publiczne wyposażone w takie systemy. Ludzie chętnie płaciliby za możliwość skorzystania z miejsca, które zapewnia pełną higienę, myje dupkę i suszy, zamiast korzystać z tradycyjnych, często nieprzyjemnych rozwiązań. Te pieniądze mogłyby być następnie inwestowane w rozwój infrastruktury miasta, gminy, a kto wie, może nawet całego państwa. To jest wizja, w której zwykła toaleta staje się nie tylko symbolem nowoczesności, ale też źródłem realnych korzyści finansowych i społecznych.

Wyobrażam sobie, że gdyby takie rozwiązania pojawiły się w Wielkiej Brytanii, zmieniłoby to sposób, w jaki myślimy o przestrzeni publicznej. Toalety przestałyby być miejscem, którego się unika, a stałyby się wizytówką nowoczesnego miasta. Mogłyby być powodem do dumy, tak jak w Japonii są powodem do zachwytu. I wtedy naprawdę można by powiedzieć, że technologia służy ludziom w najbardziej praktyczny sposób.

Dla mnie to jest coś więcej niż tylko ciekawostka. To jest dowód na to, że przyszłość można budować od podstaw, od najprostszych czynności, które wykonujemy każdego dnia. I dlatego coraz częściej myślę, że chciałbym polecieć do Japonii, żeby samemu tego doświadczyć, poczuć na własnej skórze, jak to jest, kiedy toaleta myje dupkę i suszy, a potem wrócić i zastanawiać się, jak takie rozwiązania można by wprowadzić tutaj. Bo jeśli Japonia potrafi, to dlaczego Wielka Brytania miałaby nie potrafić.

Wyobrażam sobie, że gdyby takie toalety stały się standardem w szkołach, biurach, stadionach czy nawet w zwykłych pubach, zmieniłoby to kulturę korzystania z toalet. Ludzie przestaliby się wstydzić, bo wiedzieliby, że wychodzą z łazienki w pełni czystsi i bardziej komfortowi. To mogłoby nawet wpłynąć na zdrowie publiczne, bo higiena jest przecież podstawą dobrego samopoczucia. A jeśli do tego dodamy aspekt ekonomiczny, czyli płatne toalety publiczne, które generują dochód, to naprawdę można sobie wyobrazić, że te pieniądze byłyby później inwestowane w lepszy rozwój infrastruktury miasta, gminy, a kto wie, może nawet państwa.

To jest dla mnie wizja przyszłości, w której technologia nie jest tylko czymś odległym, ale czymś, co dotyka nas w najbardziej codziennych momentach. I dlatego uważam, że Japonia jest dwieście lat do przodu, bo pokazuje, że nawet toaleta może stać się symbolem nowoczesności, komfortu i troski o człowieka. A ja coraz częściej myślę, że chciałbym tego doświadczyć na własnej skórze i jednocześnie zastanawiam się, jak długo jeszcze Wielka Brytania będzie czekać, zanim wpadnie na taki pomysł.

05.11.2025 do newsa Manchester United szykuje ofertę za Elliota Andersona Pokaż Jako kibic Manchesteru United patrzę na sytuację Daniego Olmo z rosnącym poczuciem niedosytu i jednocześnie z ogromną ekscytacją na myśl o tym, co mógłby wnieść do drużyny z Old Trafford. To zawodnik, który od lat imponuje mi swoją inteligencją boiskową, techniką, zdolnością do gry kombinacyjnej i umiejętnością podejmowania decyzji pod presją. W RB Lipsk był jednym z najbardziej wszechstronnych ofensywnych pomocników w Europie, a jego występy w reprezentacji Hiszpanii tylko potwierdziły, że mamy do czynienia z graczem klasy światowej. Tymczasem w Barcelonie jego talent wydaje się być tłumiony przez system, przez rotacje, przez kontuzje i przez brak klarownej roli w drużynie.

Dani Olmo to piłkarz, który nie boi się wyzwań. Już jako nastolatek opuścił La Masię, by grać w Dinamie Zagrzeb, gdzie szybko stał się liderem zespołu. W Chorwacji nauczył się odpowiedzialności, regularności i tego, jak prowadzić drużynę w trudnych momentach. Jego transfer do RB Lipsk był kolejnym krokiem w górę. W Bundeslidze pokazał, że potrafi grać na wielu pozycjach, że pressing i intensywność nie są dla niego problemem, że w wielkich meczach potrafi błyszczeć. W pamięci kibiców zapisał się szczególnie hat-trickiem przeciwko Bayernowi Monachium w Superpucharze Niemiec, który dał Lipskowi trofeum i pokazał, że Olmo to zawodnik na wielkie okazje.

W Barcelonie miał być jednym z filarów nowego projektu. Klub zapłacił za niego ponad sześćdziesiąt milionów euro, licząc na to, że jego powrót do Katalonii będzie początkiem czegoś wyjątkowego. Niestety, rzeczywistość okazała się bardziej skomplikowana. Kontuzje, brak stabilności w składzie, zmiany trenerów i niejasna rola w drużynie sprawiły, że Olmo nie mógł złapać rytmu. Mimo to jego liczby nie były złe. W pierwszym sezonie zanotował dwanaście bramek i siedem asyst, co pokazuje, że nawet w trudnych warunkach potrafi dawać konkretne liczby. Ale liczby to nie wszystko. W Barcelonie brakuje mu przestrzeni do bycia liderem, do kreowania gry, do bycia tym, który decyduje o tempie i kierunku akcji.

I właśnie dlatego uważam, że Dani Olmo powinien trafić do Manchesteru United. To klub, który od lat szuka kreatywnego pomocnika, zdolnego do gry między liniami, do przyspieszania akcji, do podejmowania odpowiedzialności w kluczowych momentach. Olmo idealnie pasowałby do systemu 4-2-3-1 jako dziesiątka za napastnikiem, ale równie dobrze mógłby grać jako lewy ofensywny pomocnik, schodzący do środka i tworzący przewagę w rozegraniu. Jego pressing, inteligencja taktyczna i zdolność do gry kombinacyjnej byłyby bezcenne w Premier League, gdzie intensywność gry jest ogromna. To zawodnik, który nie boi się odpowiedzialności, co pokazał w reprezentacji Hiszpanii, gdzie był jednym z bohaterów triumfu na Euro 2024.

Na Old Trafford Olmo miałby szansę stać się liderem. Nie jednym z wielu, ale jednym z nielicznych, którzy naprawdę robią różnicę. Kibice United kochają zawodników, którzy walczą, którzy pokazują charakter, którzy potrafią wziąć ciężar gry na swoje barki. Olmo ma wszystkie te cechy. Jego technika, wizja gry, zdolność do gry kombinacyjnej i finalizacji akcji sprawiają, że mógłby być brakującym elementem w ofensywie Czerwonych Diabłów. W Barcelonie jego talent się marnuje, w United mógłby rozkwitnąć.

Wyobrażam sobie Olmo w koszulce United, grającego na Old Trafford przy pełnych trybunach, prowadzącego akcje, rozdzielającego piłki, strzelającego bramki i celebrującego z kibicami. Widzę go jako zawodnika, który nie tylko podnosi jakość drużyny, ale też daje jej charakter i mentalność zwycięzcy. To piłkarz, który w odpowiednim środowisku może być różnicą między przeciętnym sezonem a sukcesem na najwyższym poziomie. I dlatego uważam, że Dani Olmo powinien trafić na Old Trafford. Bo tam jego talent nie zostałby zmarnowany, ale wykorzystany w pełni. Bo tam miałby szansę stać się tym, kim zawsze miał być, liderem, twórcą gry, zawodnikiem, który zmienia losy spotkań.

03.11.2025 do newsa Nottingham Forest - Manchester United 2:2. Koniec zwycięskiej serii Czerwonych Diabłów Pokaż Kiedy słyszę, że Erik ten Hag wraca do Premier League i obejmuje Wolverhampton, od razu pojawia się we mnie ogromna fala emocji. To nie jest zwykła informacja transferowa czy kolejna zmiana trenera w lidze. To jest historia człowieka, który w Manchesterze United próbował zbudować coś trwałego, a którego projekt został brutalnie przerwany. I właśnie dlatego my, kibice United, tęsknimy za nim tak bardzo. Bo nie tęsknimy tylko za wynikami, ale za poczuciem, że ktoś wreszcie miał plan, że ktoś wiedział, dokąd zmierzamy, że ktoś miał odwagę wymagać od zawodników i od całego klubu.

Ten Hag przyszedł do United w momencie, gdy drużyna była pogrążona w chaosie. Po latach nieudanych eksperymentów, po menedżerach, którzy gasili pożary zamiast budować fundamenty, on wprowadził dyscyplinę, jasne zasady i strukturę. To nie były puste slogany, to było widoczne na boisku. Kiedy drużyna grała według jego zasad, wyglądała jak zespół z tożsamością. Pressing był skoordynowany, budowa akcji miała powtarzalność, a zawodnicy wiedzieli, jakie role mają pełnić. Oczywiście, nie zawsze wszystko działało, ale wreszcie można było dostrzec kierunek.

Nie wolno zapominać, że już w pierwszych sezonach zdobył Puchar Anglii i Carabao Cup. To nie były przypadkowe sukcesy, tylko dowód, że proces przynosi efekty. W świecie, w którym kibice i media oczekują natychmiastowych rezultatów, on pokazał, że cierpliwość ma sens. I właśnie dlatego jego zwolnienie było błędem. Klub nie wytrzymał presji, nie dał mu czasu, a przecież każdy, kto zna futbol, wie, że budowanie kultury i drużyny wymaga lat, a nie miesięcy.

Oczywiście, popełniał błędy. Transfer Antony’ego, niepełne wykorzystanie potencjału niektórych młodych zawodników, czasami zbyt sztywne trzymanie się planu – to wszystko można mu zarzucić. Ale każdy menedżer popełnia błędy. Różnica polega na tym, że najlepsi uczą się na nich i adaptują. Ten Hag był właśnie takim trenerem. Widać było, że z czasem stawał się bardziej pragmatyczny, że potrafił zmieniać podejście, że wyciągał wnioski. Zwolnienie go przerwało proces, który mógł przynieść stabilizację na lata.

I teraz Wolverhampton. Klub, który znajduje się w kryzysie, który traci najwięcej goli w lidze, który potrzebuje resetu mentalnego i taktycznego. To idealne miejsce dla trenera takiego jak ten Hag. On nie potrzebuje gwiazd, żeby budować drużynę. On potrzebuje zawodników gotowych pracować, słuchać i wykonywać plan. A Wolves mają takich piłkarzy – młodych, głodnych, niedocenianych. To dla niego idealna scena, bo właśnie w takich warunkach jego metody są najbardziej widoczne.

Wyobrażam sobie Wolverhampton pod jego wodzą. Drużynę, która nie gra na chaos, ale na strukturę. Średni blok z pułapkami pressingowymi, szybkie przejścia do ataku, stałe fragmenty dopracowane do perfekcji, jasne role dla każdego zawodnika. To będzie zespół, który nie musi mieć największych gwiazd, żeby być groźny. To będzie drużyna, której nikt nie będzie chciał spotkać na boisku, bo będzie zorganizowana, zdyscyplinowana i nieustępliwa.

I właśnie dlatego wierzę, że poradzi sobie w Wolverhampton. On potrafi z przeciętnego piłkarza zrobić trybik w sprawnie działającej maszynie. Potrafi sprawić, że zawodnicy, którzy wcześniej byli krytykowani, nagle zaczynają wyglądać lepiej, bo mają jasne zadania i wiedzą, czego się od nich oczekuje. Jeśli klub da mu czas, jeśli nie spanikuje po pierwszych trudnych miesiącach, to jestem przekonany, że stworzy tam coś wyjątkowego. Może nie od razu potęgę w sensie walki o mistrzostwo, ale potęgę w sensie drużyny z charakterem, z tożsamością i z wynikami, które będą przewyższać oczekiwania.

A my, kibice United, będziemy patrzeć na to z zazdrością i żalem. Bo będziemy wiedzieć, że mogliśmy to mieć u siebie. Że mogliśmy być tym klubem, który wreszcie znalazł stabilizację, który wreszcie miał trenera z wizją i odwagą. Ale nie wytrzymaliśmy presji, nie daliśmy mu czasu, nie doceniliśmy tego, co mieliśmy. I właśnie dlatego tęsknimy. Bo tęsknimy nie tylko za wynikami, ale za poczuciem, że ktoś naprawdę miał plan.

Erik ten Hag był symbolem nadziei. A nadzieja w futbolu jest wszystkim. Wolverhampton teraz dostaje szansę, której my nie potrafiliśmy docenić. I jestem przekonany, że jeśli dadzą mu czas, to za kilka lat będziemy mówić o Wolves jako o drużynie, która z outsidera stała się zespołem z charakterem i tożsamością. A my będziemy tylko wspominać, że kiedyś mieliśmy Erika ten Haga i że pozwoliliśmy mu odejść.

13.10.2025 do newsa Sir Jim Ratcliffe przerwał milczenie w sprawie przyszłości Rubena Amorima Pokaż Dzisiaj był meeting o 13 z UAE w kwestii sprzedaży klubu w Londynie :).

12.10.2025 do newsa Sir Jim Ratcliffe przerwał milczenie w sprawie przyszłości Rubena Amorima Pokaż Told my misses I was gonna build a car out of spaghetti, should’ve seen her face when I drove pasta

09.10.2025 do newsa Sir Jim Ratcliffe przerwał milczenie w sprawie przyszłości Rubena Amorima Pokaż Sheikh Jassim wrócił. W końcu trener będzie dostawać to co chce a nie drugie czy trzecie opcje. Nie mogę się doczekać pełnej sprzedaży w czerwcu 2026.

09.10.2025 do newsa Sir Jim Ratcliffe przerwał milczenie w sprawie przyszłości Rubena Amorima Pokaż Rok 2026 będzie więc bardzo ważny dla fanów United.

Każdy, kto śledził kupno przez INEOS, wiedział, że w 2026 roku była klauzula zakupu całego klubu.

08.10.2025 do newsa Manchester United - Sunderland 2:0. Czarne Koty pecha nie przyniosły Pokaż Ludzie nie wierzą mi, kiedy mówię, że Glazerowie sprzedają United, spoko.

zapytajcie doradców finansowych, którzy pracują na giełdzie.

Myślicie, że dlaczego Bloomberg ogłosił wartość net Cristiano? On będzie związany w kupno United albo Valencii wraz z arabami, taki był jego plan.