Lee Grant wyjawia swoje plany na przyszłość

36-letni Grant jest w trakcie zdobywania uprawnień trenerskich. Anglikowi marzy się pójście drogą Nuno Espirito Santo, który z bramkarza stał się uznanym menadżerem w Wolverhampton.

– To dość dziwne, bo na wcześniejszym etapie mojej kariery, byłem raczej przeciwny zostaniu trenerem – mówi Grant.

– Teraz jest zupełnie inaczej. Nie mogę się tego doczekać. Mam nadzieję, że z czasem zostanę też menadżerem. Chciałbym być częścią sztabu szkoleniowego, a później prowadzić zespół. To byłby dla mnie idealny scenariusz.

– Wszystko zmieniło się, kiedy trafiłem do Derby County po raz drugi. Pracowałem ze Stevem McClarenem i zobaczyłem jego warsztat. Na własne oczy mogłem zobaczyć, jak menadżer może mieć istotny wpływ na klub, na zawodników. To otworzyło mi oczy. Nie mogę się więc doczekać, aż nadejdzie taki moment i będę to mógł robić.

– Miałem doskonałe wzory do naśladowania. Moim zdaniem uczysz się tyle samo od osób, z którymi niekoniecznie się zgadzasz, z którymi nie widzisz się w cztery oczy, których metody nie do końca ci odpowiadają. Podobnie jest z ludźmi, z którymi lubisz pracować, ufasz im i wierzysz.

– Przede mną sporo nauki i mam nadzieję, że pochłonę tyle wiedzy, ile tylko się da. Czuję, że jestem w znakomitej pozycji, aby to robić w Manchesterze United.

Grant pytany o to, dlaczego niewielu bramkarzy zostaje topowymi menadżerami, odpowiada: – To dość dziwne, że niewielu golkiperów przebija się do menadżerki. Jose Mourinho grał na bramce, podobnie jak Mike Walker z Norwich. Bramkarzem był też Nuno Espirito Santo, Kevin Blackwell. Najjaśniejszym przykładem jest chyba dziś Nuno. Bramkarz, który został menadżerem. Jest to więc droga, którą też chciałbym przejść.

– Bramkarzom jest trudniej, bo aby być trenerem golkiperów, bo musisz mieć odpowiednie uprawnienia. Dla mnie bycie trenerem i menadżerem to natomiast naturalna kolej rzeczy. Chciałbym trenować cały zespół – dodaje Grant.