Pierwszy mecz, pierwsze kontuzje

Na tym polega problem – oceniamy Jonesa, Smallinga i Evansa, zanim jeszcze otrzymali szansę na pokazanie swoich możliwości zastępując Ferdinanda i Vidicia. Choć ich talent jest powszechnie znany, to są oni przez niektórych krytykowani za to, że spowodowali odejście O’Shea i Browna. Dwóch piłkarzy po trzydziestce robi w drużynie miejsce trójce niesamowicie uzdolnionych obrońców, ale słychać narzekanie – nie ma to jak być sentymentalnym – bo O’Shea stał kiedyś 15 minut na bramce, bo kiwnął Figo, bo „był uniwersalny”. Uniwersalni są też bracia da Silva, potrafią grać na obu bokach obrony – sami przyznacie, że nie pamiętacie kiedy Irlandczyk po raz ostatni grał na środku. To samo dotyczy Wesa Browna, który w poprzednim sezonie zaliczył „aż” 15 występów, część z nich w teoretycznie łatwiejszych meczach, część z nich kiedy inni byli kontuzjowani albo zawieszeni za kartki.

Rola Jonesa i Evansa w drużynie nie różni się teraz absolutnie niczym, od roli jaką w poprzednich latach miał O’Shea i Brown. Ok, mamy o jednego obrońcę mniej niż w tamtym sezonie (Neville’a nie liczyłem, bo sytuację miał podobną do Hargreavesa), ale ta liczba jest teraz idealna, bo pozwoli na rozwój każdego z trójki młodych. Brown często był tym ostatnim, i właśnie jego kariera – którą teraz fajnie rozrusza w Sunderlandzie - została przyhamowana w ciągu jego ostatnich trzech lat na Old Trafford.

Chris Smalling zagrał w dwóch meczach sezonu na prawej obronie. Mi jego występy się podobają, będzie naszą opcją na zespoły z szybkimi skrzydłowymi. Gra na tej pozycji bardzo pewnie, zwinnie jak na swój wzrost i raczej dobrze dośrodkowuje, jest też zagrożeniem bramki przeciwnika przy rzutach rożnych i wolnych. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie musi być przez wszystkich uważany za „prawdziwego” bocznego obrońcę, bo ktoś kiedyś powiedział, że boczny obrońca ma być „niski, szybki i agresywny”, jak Evra czy bracia da Silva. Najśmieszniejsze jest to, że wśród krytyków Smallinga znaleźlibyśmy z pewnością wielu fanów O’Shea… który był przecież niski, szybki i agresywny…

Kontuzja Vidicia nie będzie tak poważna jak się początkowo wydawało. Ma szansę na powrót do gry w meczu z Tottenhamem, ale na Arsenal powinien już być gotowy. Evra musiał opuścić tylko mecz z West Bromwich, co oznacza, że z drużyny wypada na dłużej Ferdinand i Rafael. Czy nie mieliśmy nigdy w jednym momencie kontuzjowanych dwóch zawodników? Czy jest powód do paniki? Kiedyś nawet Carrick i Fletcher musieli grać w obronie! I czy jest ktoś, kto nie oczekiwał kontuzji Ferdinanda? Przytrafiła się niestety dość wcześnie, ale przecież spodziewaliśmy się jej na którymś etapie sezonu.

Choć brzmi to dziwnie, jestem przekonany, że brak Ferdinanda (i chwilowo Vidicia) dobrze zadziała na Davida de Geę. W swoich dwóch meczach w United, znane nam już błędy przytrafiały się Hiszpanowi, gdy grał przed nim Ferdinand z Vidiciem. Można zauważyć stres u 20-latka, kiedy ma przed sobą najlepszą parę stoperów na świecie, ale kiedy gra już za Jonesem i Evansem, wydaje się być spokojniejszy. Nie ma co się dziwić – nie sądzę, że czuje się wyluzowany kiedy gra za czołowymi obrońcami świata i dwójką bardziej doświadczonych zawodników w drużynie. Jak mój kolega zauważył, Darren Fletcher na pewno nie opieprzał Roya Keane’a za złe zagranie kiedy kilka lat temu występowali obok siebie, tylko opuszczał głowę i grał dalej. Smalling, Jones i Evans to ta sama kategoria wiekowa co de Gea, jestem pewien, że grając za nimi jest o wiele mniej zestresowany.