Prywatność na
DevilPage.pl

W serwisach DevilPage.pl korzystamy z plików cookies, aby zapewnić Wam wygodę, bezpieczeństwo i komfort użytkowania stron. Cookies wykorzystywane są m.in. do personalizacji reklam. Szczegółowe informacje na temat plików cookies znajdziesz w naszym dziale Polityka Cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz także postanowienia naszego Regulaminu.

Akceptuję pliki Cookies i Regulamin

Old Trafford II

Początki
Old Trafford, 'The Theatre od Dreams', jest dzisiaj jednym z najbardziej znanych stadionów piłkarskich na świecie i jednym z największych w Wielkiej Brytanii.

Poprzedni stadion United, przy Bank Street, otoczony zakładami chemicznymi i innymi fabrykami, z zanikająca trawa i zbyt małą pojemnością nie odpowiadał ambicjom klubu.

W sierpniu 1907 r. władze klubu ogłosiły poszukiwanie terenu pod nowy stadion. Najlepsza lokalizacją okazał się Old Trafford. Grunt został kupiony przez browar Manchester Brewery Company, po czym firma wynajęła go klubowi. John Davis, właściciel browaru i człowiek, który przeistoczył Newton Heath w Manchester United, poniósł koszty konstrukcji, budowy trybun i tarasów z miejscami stojącymi. Jednak nowy stadion położony był 8 km od wschodniej części miasta będącej baza fanów United - czy kibice byli skłonni do podróżowania przez cale miasto żeby oglądać mecze?

Budowa rozpoczęła się w 1908 r., a pracami kierował znany architekt Archibald Leitch, który miał w swoim dorobku wiele obiektów sportowych. Inauguracyjny mecz na nowym obiekcie odbył się 19 lutego 1910 r. a przeciwnikiem był FC Liverpool. Drużyna gości zepsuła przyjęcie urodzinowe wygrywając 4:3. Old Trafford miał pojemność 80,000, nieco mniejsza od planowanych 100,000 i nie sposób go porównywać z pierwszym stadionem przy North Road, z jego szatnią w pobliskim pubie.

Trybuna kryta mieściła 12,000 kibiców, a w jej środku umieszczono 750 pluszowych krzeseł. Gazeta 'The Umpire' z 20 lutego 1910 r. donosiła:
"Trybuna główna z 60 rzędami krzeseł jest znacznie większa niż jakakolwiek inna trybuna na brytyjskich stadionach, a mimo to stadion jest tak skonstruowany, ze, w odróżnieniu od Crystal Palace i innych obiektów, zawsze siedzi się wystarczająco blisko boiska."

Wewnątrz konstrukcji umieszczono również nowoczesne szatnie z ogromnymi wannami, pralnie, siłownie, salon masażu, pokoje do odpoczynku i biura z liniami telefonicznymi. Dzięki bliskiej linii tramwajowej łączącej Old Trafford z Altrincham i centrum miasta, stadion przyciągał kibiców z południa i zachodu Manchesteru oraz z pobliskiego Salford.

Budowa okazała się wielkim sukcesem, stadion wybrano miejscem powtórki meczu finałowego Pucharu Anglii w 1911 r. i finału Pucharu Anglii w 1915 r. Jednak koszty budowy były ogromne i prawie doprowadziły klub do bankructwa. Ilość widzów drastycznie spadla w czasie I Wojny Światowej i klub musiał negocjować spłatę kredytów, ostatecznie nie zapłacił kliku rat. Brak sukcesów sportowych w latach dwudziestych i trzydziestych jeszcze pogorszyło sytuacje. Rekord widowni padł 25 marca 1939 r., ale United tego dnia nie grali. Mecz był półfinałem Pucharu Anglii - 76,962 widzów oglądało zwycięstwo Wolverhampton Wanderers nad Grimsby Town 5:1. W sezonie 1939/40 rozegrano zaledwie trzy mecze kiedy wybuchła wojna. Do czasu kolejnego meczu ligowego upłynęło 7 lat.

II Wojna Światowa
Powojenne rozgrywki wznowiono w 1945 r. Manchester United rozegrał swój pierwszy mecz po wojnie 27 października 1945 r. na stadionie przy... Maine Road. Old Trafford zostało poważnie zniszczone przez naloty bombowe i Czerwone Diabły musiały skorzystać z gościnności odwiecznych rywali zza miedzy, Manchester City. Wielu kibiców z ciężkim sercem akceptowało tę sytuacje przez trzy pełne sezony.

Samoloty Luftwaffe nie bombardowały Old Trafford celowo. Niemieckie pociski które trafiły w stadion zostały zrzucone nad pobliskim centrum przemysłowym - Trafford Park. W tych czasach było to największe tego typu centrum na świecie, z fabrykami silników, maszyn ciężkich i niezliczonej ilości innych zakładów. Trafford Park był również blisko doków, które w latach świetności były trzecim największym portem Wielkiej Brytanii, dzięki kanałom łączących je z morzem. Siły powietrzne Hitlera chciały zniszczyć kompleks przemysłowy żeby odciąć dostawy sprzętu, ale przy okazji uderzyły wielokrotnie w Old Trafford.

Najbardziej dotkliwe straty stadion poniósł 11 marca 1941 r. kiedy zniszczona została 10-tysieczna trybuna, cześć tarasów z miejscami stojącymi, szatnie i biura. W tych czasach Manchester United nie był najbogatszym klubem, którym stal się w latach późniejszych i zniszczenia były poważnym uderzeniem w jego finanse. Szybka odbudowa nie była możliwa. Klub złożył dokumenty dotyczące roszczeń wojennych związanych z nalotami, ale to była długa procedura. Odszkodowanie wystarczyło na oczyszczenie stadionu i na rozpoczęcie prac konstrukcyjnych.

W pierwszych latach po wojnie na obiekcie odbyło się kilka meczów, ale boisko nie było gotowe na podjecie pierwszego zespołu.. Zawodnicy i kibice cieszyli się z powrotu do domu dopiero w sezonie 1949/50.

Lata powojenne
W 1959 r. pierwsza trybuna, Stretford End, otrzymała zadaszenie chroniące 22,000 osób przed typowa deszczowa pogoda.
W 1966 r. na Old Trafford rozegrano 3 mecze Mistrzostw Świata w piłce nożnej (grały tutaj Portugalia, Węgry i Bułgaria).

Lata współczesne
W sezonie 1991/92 usunięto jeden ze starych bastionów angielskiej piłki - tarasy z miejscami stojącymi. Podążano za ogólnym trendem, który rozwinął się po ogłoszeniu Raportu Taylora napisanego po tragedii na Hillsborough. Dla United oznaczało to zburzenie Stretford End co było dość emocjonalnym przeżyciem ze względu na znaczenie tych światowej sławy tarasów. W ich miejscu powstała nowa trybuna z 10,164 krzeseł, która kosztowała 10 mln funtów.

"Kiedy dołączyłem do United nikt nie chciał mieć do czynienia z futbolem. Angielskie zespoły miały zakaz gry w Europie, kibice byli trzymani za ogrodzeniem, rząd chciał, żeby ludzie nosili karty rejestracyjne. Futbol był synonimem kłopotów" - wspomina Brian McClair, który podpisał kontrakt z klubem w 1987 r.

Stadion ze wszystkimi miejscami siedzącymi spowodował zmiany. Trudniej jest awanturować się siedząc i zbierać się w grupach. Nie wszystkim się to oczywiście podobało, ale po tragediach na Heysel i Hillborough bezpieczeństwo było na pierwszym miejscu.
"Jednym z powodów, dla których Old Trafford przyciąga tłumy jest poczucie bezpieczeństwa" - dodaje Brian.
Przebudowę Stretford End zakończono w sezonie 1992/93, kiedy to Manchester United został pierwszym mistrzem Premiership, nowej wersji FA Premier League.

W 1995 r. zburzono stara trybunę przy United Road i przed Mistrzostwami Europy w 1996 r. od podstaw zbudowano North Stand - Trybunę Północną. Ten projekt kosztował 27 mln funtów i podniósł pojemność stadionu do 55,000 dzięki trzypoziomowej konstrukcji z 25,300 miejscami i największym dachem na świecie. We wnętrzu Trybuny Północnej zaprojektowano wspaniałe muzeum i restaurację The Red Cafe.

Muzeum Manchester United umożliwia gościom zapoznanie się z historią klubu i stadionu. Można tutaj obejrzeć rozwój emblematu klubu, wiele zdobytych pucharów, koszulki, fragmenty meczów, jest też sala pamięci poświecona tragedii monachijskiej z 6 lutego 1958 r. W czasie wycieczki po stadionie można usiać na ławeczce w szatni piłkarzy (przewodnik pokazuje gdzie zawsze siedzą poszczególni gracze), na ławce rezerwowych, wejść na trybuny, przejść tunelem, którym piłkarze wychodzą na murawę itp. Godziny otwarcia muzeum: 9.30 - 17.00. Ceny biletów wstępu do muzeum: 5.50 £, pakiet: muzeum + wycieczka kosztuje 8,5 funta.

Po zdobyciu Potrójnej Korony w 1999 r. znowu powiększono pojemność, dodając dodatkowy poziom z 6,200 miejscami na trybunach Wschodniej i Zachodniej (w sumie dodano 12,400 krzeseł).

Nowe wnętrza Trybuny Wschodniej mieszczą biura klubu i jeden z największych na świecie sklepów z pamiątkami. Ten projekt zakończono w sezonie 2000/01.

UEFA była pod wrażeniem zmian, które miały miejsca na stadionie i przyznała Old Trafford finał Champions League, który odbył się tutaj 28 maja 2003 r. (AC Milan wygrał w rzutach karnych z Juventusem Turyn).

Wokół stadionu znajduje się wiele atrakcji przyciągających turystów z całego świata. Należą do nich the Lowry - z galerią sztuki i teatrem, muzeum wojen Imperial War Museum, multipleks Red Cinema (własność klubu), jedno z największych na świecie centrów handlowych - gigantyczne Trafford Centre, zadaszony tor kartingowy Daytona, kanały łączące Manchester z morzem, liczne mosty, hotele, restauracje, puby i kluby.

Dojazd na stadion:
a) tramwajem (Metrolink) - przystanek Old Trafford na linii do Altrincham lub przystanek Exchange Quays na linii do Eccles
b) pociągiem - Old Trafford ma własną stacje kolejowa przy południowej trybunie. Można tu dojechać z Manchester Piccadilly (główny dworzec Manchesteru) oraz ze stacji Stockport, Oxford Road i Deansgate.
c) autobusem - linie 17, 114, 236 oraz 252-257 do Old Trafford .
d) z lotniska - pociągiem do stacji Manchester Piccadilly (25 min.) i dalej tramwajem, pociągiem lub autobusem.
e) samochodem - Sir Matt Busby Way, boczna od Chester Road.

Przyszłość
Aktualny rekord frekwencji to ponad 76 tysięcy kibiców. Nigdy nie rozbudowano stadionu do planowanej początkowo pojemności 100,000 ale mimo to pozostaje on jednym z największych i najpiękniejszych obiektów na świecie a atmosfery panującej na trybunach nie da się porównać z niczym innym.

W roku 2006 podjęto kolejne kroki ku rozbudowie Old Trafford. Dzięki zagospodarowaniu narożników stadionu było możliwe powiększenie jego pojemności o kilka tysięcy miejsc. Aktualnie "Teatr Marzeń" może pomieścić 76 000 diabelskich kibiców!