METRYCZKA
Imię i nazwisko:	Peter Bolesław Schmeichel
Data urodzenia:	18/11/1963 r.
Miejsce urodzenia:	Gladsaxe, Dania
Pozycja:	Bramkarz
Debiut w ManUtd:	17/1/1991 r. przeciwko Notts County ( dom )
Rekordy Schmeichela w latach 1991-1999
	Występy:	Czyste konta:
Liga:	292	130
FA Cup:	41	20
Puchar Ligi:	17	9
Turnieje europejskie:	42	19
Razem:	392	178
Rekordy w reprezentacji Danii w latach 1991-2001
129 występów, 1 gol 1992 Mistrzostwo Europy
Sukcesy w United
1999 Liga Mistrzów 1999 Mistrzostwo Anglii 1999 F.A. Cup 1997 Mistrzostwo Anglii 1996 F.A. Cup 1996 Mistrzostwo Anglii 1994 F.A. Cup 1994 Mistrzostwo Anglii 1993 Mistrzostwo Anglii 1991 Puchar Ligi

Bez wątpienia Peter Schmeichel jest największym bramkarzem w historii Manchesteru United. Chociaż porównywanie zawodników z różnych epok jest trudne, prawdopodobnie można uznać Duńczyka za bramkarza wszechczasów. Jest niemożliwością znaleźć słaby punkt u tego olbrzyma, w każdym elemencie gry był perfekcyjny. Niesamowita chęć współzawodnictwa, agresja i niesamowita motywacja czyniły z "Wielkiego Duńczyka" fortecę nie do przejścia.

Schmeichel, urodzony w Gladsaxe w Danii, był kibicem United jako chłopiec, a jego idolem był stoper z lat 80-tych Gary Bailey. Zaczynał grę jako napastnik, ale jego prawdziwy talent został odkryty, gdy zaczął występować jako bramkarz. Wkrótce Schmeichel zaczął grać dla lokalnego klubu Hvidrvre, ale znany stał się dopiero po przeprowadzce do klubu z Kopenhagi - Brondby.

Alex Ferguson dostrzegł jego potencjał i sprowadził go na Old Trafford w sierpniu 1991 roku za śmieszną kwotę - 500 tysięcy funtów. Odnosząc się z szacunkiem do takich graczy jak Les Sealy czy Jim Leighton trzeba jednak stwierdzić, że pozycja bramkarza zawsze była problemem dla United. Peter rozwiązał ten problem i trofea zaczęły trafiać do United: Puchar Ligi w 1992 roku, mistrzostwo Anglii w latach 1993, 1994, 1996, 1997 i 1999 oraz trzy Puchary Anglii, które pozwoliły na zdobycie trzech dubletów. I największy sukces - zwycięstwo w Lidze Mistrzów, które dało Potrójną Koronę w 1999 roku.

Zdecydował się opuścić Anglię po sezonie 1998/99 ponieważ 60 gier rozgrywanych w ciągu całego roku nie gwarantowało, że w wieku 35 lat dalej będzie w każdym meczu pokazywał pełnię swoich możliwości. W o wiele lżejszym środowisku, jakim był Sporting Lizbona, pomógł klubowi w 2000 roku ( był to jego pierwszy sezon w tej drużynie ) zdobyć pierwszy tytuł mistrzowski od 17 lat. Schmeichel rozegrał ostatni mecz w barwach Danii przeciwko Słowenii w kwietniu 2001 roku, ustanawiając rekord 129 spotkań w narodowej reprezentacji.

Gdy spodziewano się, że Schmeichel zakończy już profesjonalną karierę, Duńczyk zaskoczył wszystkich decydując się na powrót na Wyspy - dołączył do drużyny Aston Villi w lipcu 2001 roku. Dla fanów United jeszcze większym szokiem było gdy na początku sezonu 2002 Peter dołączył do prowadzonego przez Kevina Keagana zespołu Manchesteru City. Udowodnił, że nadal jest doskonałym bramkarzem, ale ciągle trapiony kontuzjami zdecydował się w zakończyć piłkarską karierę w maju 2003 roku.

Mistrz pojedynków jeden na jednego
Jeśli chodzi o obronę strzałów z dystansu to Wielki Duńczyk był nie do pokonania, w całej swojej karierze w United przepuścił zaledwie kilka strzałów spoza pola karnego. Co do strzałów z bliskiej odległości to był mistrzem. W młodości grał w piłkę ręczną i dzięki temu miał dziwny sposób bronienia - wyskakiwał z szeroko rozłożonymi rękami i nogami co pozwalało mu zasłonić dużą część bramki. Jeśli chodzi o akcje sam-na-sam z napastnikami to Schmeichel był najlepszy na świecie. Jeśli przeciwnikowi udało się przejść obronę United i pozostawał tylko Peter do pokonania, to Schmeichel wybiegał szybko, rozkładając szeroko ręce i nogi, skracając w ten sposób kąt, co powodowało, że strzelenie gola graniczyło czasami z cudem.

Wspaniałe parady
Wspaniałych parad Schmeichela jest zbyt dużo, aby je wszystkie wymienić, ale te najważniejsze to: wspaniały występ w wyjazdowym meczu przeciwko Newcastle w 1996 roku, gdy zatrzymał Sroki i United zwyciężyło 1-0. Cudowna obrona w spotkaniu z Rapidem Wiedeń w 1996 roku, była podobna do tej, którą popisał się kiedyś Gordon Banks przy strzałach Pele. Należy jeszcze wspomnieć o obronie rzutu karnego w pamiętnej powtórce półfinału FA Cup w 1999 roku, kiedy to powstrzymał Dennisa Bergkampa. Niesamowitego refleksu wymagała obrona strzału Ivana Zamorano w meczu z Interem Mediolan w 1999 roku. W barwach Danii był kluczowym zawodnikiem na Mistrzostwach Europy rozgrywanych w Szwecji w 1992 roku. Popisując się niesamowitymi paradami pomógł drużynie odnieść niespodziewany sukces i zdobyć mistrzostwo Starego Kontynentu. W finale Duńczycy pokonali Niemców 2-0. Peter zdobył także bramkę w narodowej reprezentacji - z rzutu karnego w towarzyskim meczu z Belgią w czerwcu 2000r.

Bramkarz - innowator
Schmeichel nie tylko by mistrzem jeśli chodzi o fach bramkarski, ale także wprowadził kilka innowacji w tej dziedzinie piłkarskiej sztuki. Zadziwiająco, ale jak na bramkarza stanowił duże zagrożenie dla przeciwnej drużyny - jego długie wyrzuty do Giggsa czy Beckhama często rozpoczynały kontrataki Diabłów, zazwyczaj po rzutach rożnych. W jednej chwili przeciwnicy mogli naciskać United, ale wystarczyło, że Schmeichel złapał piłkę i już dalekim wyrzutem uruchamiał Giggsa. Jednym z najdziwniejszych momentów było to, że jeśli Manchester przegrywał, Schmeichel w końcówkach wędrował przy rzutach rożnych w pole karne przeciwnika. Widok wielkiego wikinga ruszającego w pole karne był szokiem dla obrońców drużyny przeciwnej. W takich okolicznościach Peter zdobył bramkę w meczu z Rotorem Wołgograd w 1995 roku. W końcowych sekundach swojego ostatniego meczu w barwach United, w finale Ligi Mistrzów przeciwko Bayernowi Monachium, gdy Manchester przegrywał 1-0, Schmeichel znowu siał zamieszanie. I to poskutkowało!

Piłkarski perfekcjonista
Schmeichel wprowadzał spokój i opanowanie nie tylko do linii obrony, ale do całej drużyny. Był nie tylko najlepszy, ale także najgłośniejszy. Nigdy nie powstrzymywał się przed krzyczeniem na swoich obrońców gdy ci popełniali błędy, często było słychać jego donośny głos. A Schmeichel często wybuchał gniewem, gdyż był perfekcjonistą, maniakiem piłkarskim. Straconą bramkę traktował jako osobistą zniewagę, nawet na treningach nie dawał spokoju kolegom z drużyny, którzy strzelili mu gola. Wrzaski Schmeichela na obrońców stały czymś powszechnym, ale obrońcy też wychodzili na tym dobrze. To pomagało im się koncentrować, nigdy nie mogli zasnąć mając Duńczyka za plecami. Schmeichel utrzymywał swoich obrońców w koncentracji, a jako bramkarz widział lepiej potencjalne zagrożenia, których oni mogli nie widzieć i szybko korygował ich ustawienie. Swoimi komendami koordynował poczynaniami obrońców. Gracze wiedzieli, że wszystko było w porządku.

Podsumowanie
Żaden zawodnik nie mógł pogodzić się z odejściem Petera Schmeichela z Manchesteru United. Duńczyk zakończył karierę na Old Trafford jako zdobywca Potrójnej Korony: Premiership, FA Cup i Champions League. Potrójna Korona była wymarzonym zakończeniem tych lat chwały i zasłużonego triumfu dla tego niesamowitego profesjonalisty. Ludzie zawsze mówili, że Peter Schmeichel to 12 punktów więcej w sezonie dla United. Ile trofeów bez niego zdobyłby Manchester? Ile razy popisywał się kapitalnymi interwencjami w końcówkach spotkań, ile razy zatrzymywał Bergkampa, Shearera, Owena, Zidana, Ronaldo... i można tak wymieniać bez końca. Jeszcze kilka lat temu na pytanie o najważniejszego zawodnika United lat 90-tych większość odpowiedziałaby Eric Cantona. Czy teraz odpowiedź mogła by brzmieć Peter Schmeichel? Był ostatnią linią obrony, skałą na której zbudowano potężne imperium. Przez 9 lat ten olbrzym wielokrotnie ratował skórę United i był podstawą wielu sukcesów Alexa Fergusona. Obok takich sław jak Shilton, Zoff, Jennings czy Jaszyn, Peter Schmeichel będzie zawsze zaliczany do największych bramkarzy w historii piłki nożnej.