O tym jak stadion został Teatrem Marzeń

Co ciekawe wynik ten po dziś dzień jest rekordem frekwencji znanego na całym świecie stadionu Manchesteru United, chociaż od momentu zakończenia II wojny światowej obiekt znacznie się rozwinął stając się wspaniałą piłkarską areną.

W czasie II wojny światowej Old Trafford zostało trafione dwoma pociskami zrzuconymi przez niemiecką Luftwaffe, co spowodowało liczne zniszczenia i zmusiło podopiecznych Matta Busby'ego do przeniesienia się na stadion ich lokalnego rywala Manchesteru City - Maine Road. Gdy wreszcie w 1949 roku udało się odbudować stadion i Czerwone Diabły mogły powrócić do rozgrywania spotkań na swoim boisku, to na obiekcie wciąż dominowały miejsca stojące, gdyż do czasu meczu przeciwko Boltonowi zdążono zainstalować ledwie trzy tysiące krzesełek.

Kolejne lata upłynęły pod znakiem planowania rozbudowy Old Trafford i przywrócenia mu dawnej świetności. We wrześniu 1957 roku zarząd ogłosił przebudowę stadionu dzięki której obiekt miał pomieścić 100 tysięcy widzów, jednak tragedia w Monachium która miała miejsce rok później pogrzebała wszelkie plany, gdyż ważniejsze dla dyrektora United było uratowanie samego klubu.

Do rozbudowy powrócono w 1960 roku, co zaowocowało zwiększeniem pojemności Teatru Marzeń do 66,500 miejsc. To właśnie wtedy rozbudowano Stretford End oraz sąsiednie sektory, a już cztery lata później dołożono kolejne dziesięć i pół tysiąca krzesełek oraz zainstalowano pierwsze w kraju loże. Aby w 1966 roku Old Trafford mogło gościć uczestników Mistrzostw Świata angielski rząd wsparł rozbudowę 350 tysiącami funtów.

Wreszcie stadion Manchesteru United zaczął nabierać właściwych kształtów. W 1971 roku na Scoreboard End (zawierającej tablice wyników) zostały dobudowane kolejne sektory z 5000 miejsc, a dwa lata później uruchomiono kolejne prywatne loże.

Nastęne lata przyniosły niewielkie zmiany w wyglądzie Old Trafford. Wprawdzie zainstalowano nowe krzesełka na Stretford End oraz dobudowano sektory przeznaczone dla rodzin, to były to zmiany kosmetyczne.

Po katastrofie w Hillsborough i rozporządzeniu Taylora w 1992 roku została zburzona Stretford End i zastąpiona nową, wartą 12 milionów funtów Zachodnią Trybuną. Kolejnym ważnym wydarzeniem w procesie kształtowania się Teatru Marzeń był rozbudowa Północnej Trybuny przed Mistrzostwami Europy w 1996 roku, a jej nowa pojemność wynosiła 56 tysięcy widzów.

Wraz z wejściem w nowe tysiąclecie pojawiły się kolejne rozbudowy Old Trafford. Wykorzystano całe dostępne przy stadionie miejsce i do Wschodniej oraz Zachodniej Trybuny dodano kolejne miejsca, dzięki czemu ich nowa pojemność oscylowała w okolicach 67,500 miejsc. Kolejnymi etapami rozbudowy były modernizacja północno-wschodniego oraz północno-zachodniego sektora, dzięki czemu w 2006 roku Old Trafford mogło już pomieścić 76 tysięcy fanów.

W konsekwencji, największe wyniki pod względem frekwencji w Teatrze Marzeń od momentu rekordu z 1939 roku miały miejsce w ostatnich pięciu latach. Największa widownia w historii Premier League przybyła na Old Trafford w 2007 roku by podziwiać zwycięstwo United na Blackburn 4:1 - wtedy swoich ulubieńców dopingował tłum liczący 76,098 kibiców. W tym samym roku, lecz kilka miesięcy wcześniej zaledwie 25 fanów mniej oglądało wygraną 3:1 Czerwonych Diabłów w starciu z Aston Villą.

Rekordy frekwencji United w rozgrywkach Pucharu Anglii (w meczu z Arsenalem) oraz Ligi Mistrzów (z Olympique Lyonem) miały miejsce w 2008 roku, a stadion pomimo wciąż tej samej pojemności śrubuje coraz to lepsze wyniki jak np. rekordowa publika podczas półfinałowego spotkania Carling Cup z zeszłego sezonu z Manchesterem City - 74,576 widzów.

Wprawdzie wynik sprzed 72 lat pozostaje obecnie poza zasięgiem Old Trafford (maksymalna pojemność to 75,797 widzów) to Teatr Marzeń jest największym stadionem piłkarskim w Anglii i zdecydowanie jedną z najpiękniejszych aren na całym świecie.