Jak Solskjaer zamierza dotrzeć do napastników Manchesteru United?

– Nie urodziłem się z umiejętnością poruszania się przed bramką rywali. Uczyłem się wykańczania, uczyłem się strzelania goli, uczyłem się się odpowiedniego nastawienia psychicznego, bo jest to kluczowe – mówi Solskjaer.

– Doskonale wiesz, że będziesz marnował okazje, ale nic nie możesz na to poradzić. Chodzi o kolejną szansę. Jako napastnik musisz być zawsze o krok do przodu, aby stworzyć sobie potrzebną przestrzeń. To twój najlepszy przyjaciel, oprócz piłki, ale musisz mieć przestrzeń.

– Moja pierwsza praca tutaj, po tym jako zakończyłem karierę, polegała na na byciu trenerem napastników. Pracowałem więc z Cristiano Ronaldo, Waynem Rooneyem, Dannym Welbeckiem. Był tutaj też Carlos Tevez. To był dla mnie dobry początek. Posyłanie piłki do bramki to była moja mocna strona. Jestem przekonany, że mogę dać naszym chłopcom kilka wskazówek, bo jeśli chodzi o talent i predyspozycje fizyczne, to wszyscy mają tego dużo więcej niż ja.

– Uważam, że Marcus Rashford ma motywację, aby być najlepszym graczem jak tylko może. Dużo ćwiczy, ma dużo lepsze warunki fizyczne niż ja. Do tego dochodzi jego szybkość, siła, uderzenia zza pola karnego.

– Być może będę w stanie mu przekazać trochę mojego myślenia, które miałem w polu karnym, tego jak uwolnić się w szesnastce, jak zachować spokój przed bramką. Łatwo jest natomiast to mówić, bo miałem 27, 28, 29 lat, a Marcus ma 21 i wciąż się uczy.

– Dla mnie najważniejsze będzie uspokojenie go przed bramką. Widziałem, że czasami zbyt pochopnie kończy akcje. Myśli sobie: „Muszę strzelać już teraz”. Niekiedy wystarczy posłać piłkę obok bramkarza, a innym razem trzeba go minąć. Bramka nigdy się nie ruszy. Nie mogę doczekać się tej pracy, biorąc pod uwagę ofensywny talent, który mamy.

– Przekażę im swoje doświadczenia. Dojdziemy do tego, bo teraz muszę poznać technologię i wideo, którymi dysponujemy. Chcę dotrzeć do ich głów i tego, jak myślą. To jedyna rzecz, którą mogą naprawdę kontrolować: jak podchodzić do różnych sytuacji.

– Przez całe moje życie, nawet kiedy grałem w Norwegii, to zamiast słuchać nauczyciela, siedziałem nad moimi bramkami oraz szansami i myślałem: „Powinienem zrobić tak”, „A może trzeba było zagrać tak”. Tylko o tym myślałem. Będę miał czas, aby spędzić z nimi chwilę.

– Nie jestem zaskoczony talentem ofensywnych zawodników, których mamy w United, bo zawsze mieliśmy topowych napastników. Zawsze. Grałem z naprawdę wieloma. Żeby wygrywać mecze, trzeba strzelać gole. Żeby strzelać gole, trzeba mieć topowych napastników. Mamy takich graczy. Ważna jest też pewność siebie.

– Rozmawiałem o tym z norweską prasą. W swoim domu mam pamiętnik. Po tym jak spotkałem się z psychologiem sportowym Billem Beswickiem, kiedy przyszedł do klubu, to pomógł mi zdać sobie sprawę z tego, jak ważna jest pewność siebie. Mam pamiętnik, w którym zapisałem nie to, co robiliśmy, ale jak myślałem i jak reagowałem na różne sytuacje w meczu.

– Zaczyna się tak: „Mam dość złych występów i kiepskiej pewności siebie”. To byłem ja jako 27-latek. Wszyscy piłkarze, o których myślimy, oprócz Alexisa, są dużo młodsi niż 27-latkowie. Trzeba więc pracować nad ich psychiką.

– Trzeba pracować, koncentrować się na treningu, strzelać dużo goli w trakcie sesji treningowych. Jeśli nie strzeliłeś wystarczającej liczby goli w meczu, to kończ dzień treningiem strzeleckim. Wykańczanie akcji jest czymś innym niż strzelanie. Zawsze to mówiłem.

– Ten trudny proces powinien odbywać się na sesjach treningowych, a później będziesz robił to naturalnie w trakcie meczów. Możemy siedzieć i gadać przez godziny o wykańczaniu akcji i strzelaniu goli, bo to zawsze była moja pasja. Za każdym razem kiedy skończy się trening, to zrobię wszystko, aby znaleźć chwilę czasu dla chłopców. Jest jedna droga, aby być lepszym. Trzeba ćwiczyć na boisku i poza nim – dodaje Ole.